De tijd vliegt voorbij en de Camino lijkt zo lang geleden. Toch denk ik er nog bijna dagelijks aan - zelfs in mijn dromen loop ik de Camino af en toe!
Ben je nieuw op de deze site, dan is het misschien een goed idee om iets naar onder te scrollen en rechts in het blogarchief op januari te drukken, zodat je een compleet beeld krijgt van de voorbereidingen en de reis in juiste volgorde kunt volgen.
In december 2010 verschijnt er een artikel over Pelgrimsreizen in het maandblad "ZIN" waar ze mij ook voor hebben gevraagd. Ik ben benieuwd...
Mocht je vragen hebben, mail dan even.
Hartelijke groeten van Lies
maandag 16 augustus 2010
zondag 6 september 2009
maandag 3 augustus 2009
woensdag 22 juli 2009
Het leven loopt altijd anders dan verwacht: zo kreeg ik twee weken geleden een email met de vraag of ik het leuk vond om mee te werken aan een interview voor de website - www.nieuwwij.nl over mijn reis naar Santiago de Compostela. Natuurlijk - leuk!
Op dit moment kun je de belevenissen van Manon Ossevoort - het traktormeisje - op de site bekijken en als alles goed gaat, vanaf 3 augustus wordt mijn interview daar voor een maand getoond!
De opnames zijn thuis en op de Utrechtse Heuvelrug gemaakt. Het was een ontzettend leuke middag en ik ben heel erg benieuwd naar het resultaat.... dus vanaf 3 augustus te zien op www.nieuwwij.nl
Hartelijke groetjes van Lies
zondag 7 juni 2009
COMPOSTELA VERDIEND!
Dat was gisteren een lange dag wachten op Joost. Na het ontbijt nog even op de kamer gebleven op Monte de Gozo. Ik werd wakker van het kletterende geluid van de regen op de tegels naast de barakken. Dat was ook wel de voorspelling, maar ik had gehoopt op beter weer!
Gelukkig kon ik nog een tijdje naar Roland Garros kijken - halve finale van Federer tegen een Argentijn. En zelfs de kwalifictie-races van de Grand Prix heb ik zitten kijken - d.w.z. geen flauw idee wie nu eigenlijk de beste tijd had, maar ik had iets te doen!
Rond enen leek het op te klaren dus, regenjas aan, tas met jas aan en de berg af, eindelijk naar Santiago!
Vreemd - er liepen voor en achter mij nu Pelgrims - meer dan ik gewend was, allemaal met hetzelfde doel.
Al wandelend werd de regen van een beetje, naar meer, naar gewoon vreselijk veel! Mijn broek was inmiddels zeiknat geworden. Nu is het wel een sneldrogende afritsbroek, maar de regen was echt sneller! Halverwege de stad ben ik maar een kroegje in gegaan om een beetje te drogen.
Nu heb ik al 3,5 week een ongebruikte regenbroek in mijn rugzak meegesleept, maar dacht hem vandaag echt niet nodig te hebben: foute inschatting dus!
Na een kopje koffie toch maar weer doorgelopen. Ik had met Joost afgesproken dat ik niet naar de Kathedraal zou gaan voordat hij er zou zijn, dus daar moest ik niet heen. De enige manier om daar niet heen te gaan is om in het centrum de pijlen dus niet te volgen, maar her en der te vragen naar het Oficina van de Pelgrims. Want, zo had ik mij bedacht, als ik toch uren moet wachten dan doe ik dat liever daar. Dan droog ik een beetje op en heb ik mijn Compostela straks als Joost er is en hoeven we niet samen in de rij te gaan staan.
Zo gezegd zo gedaan en na een beetje zoeken vond ik in het oude centrum het kantoor. Grote houten deuren, daarna een mooie hoge hal met veel steen en hout en daarachter weer een halletje met een brede grote oude houten trap naar boven. De treden al aardig ingesleten door al mijn voorgangers! Gelukkig kon ik direkt doorlopen en kwam op de eerste étage waar ongeveer 14 mensen voor mij stonden te wachten totdat ze het kantoortje binnen konden gaan. Een ruime kamer met houten vloeren en drie mensen achter een lange balie die vrij vlot iedereen hielpen. Na ongeveer 20 minuten wachten mocht ik mijn paspoort en twee Pelgrimspassen vol met stempels overhandigen. Dit werd netjes gecontroleerd en in orde bevonden. Vervolgens zocht ze mijn namen op in het Latijn en deze werden door haar op de Compostela geschreven! Met kokertje voor de Compostela en de rugzak weer op vertrok ik uit het kantoortje. Dat was het dus. Ik heb hem. Zo gek!
Toen maar op zoek naar een rustig plekje om mijn dagboek te schrijven. Het oude centrum is schitterend. Gelukkig auto-vrij, behalve voor een enkele taxi en smalle gezellige straatjes. Sommigen half overdekt, prachtige oude ronde zuilen - heel bijzonder sfeertje.
Ik liep een restaurant binnen dat er heel gezellig - Brussels uit zag, met houten lambriseringen - houtsnijwerken, heerlijke grote zetels.... mijn plekje voor de middag. Toen ik in de deuropening stond zag ik de Canadese vrouw die ik de week daarvoor in een restaurantje had gesproken. Ze had zo´n last van haar heup dat ik haar adviseerde om de taxi te nemen! Later vertelde ze mij dat ze nadat ik weer was vertrokken in tranen was uitgebarsten (nee, ik was heel lief geweest hoor, maar het werd haar gewoon teveel). De barman had toen een taxi voor haar geregeld en ik zag haar inderdaad een half uurtje later voorbij rijden en ze draaide zich om en we zwaaiden naar elkaar. In het volgende dorp heeft ze drie dagen rust gehad en is vervolgens weer gaan lopen. Daarna ben ik haar nog 1x tegengekomen en nu dus weer!
Het werd een bijzondere middag. Ze is Reiki-master en had bijzondere dingen meegemaakt deze Camino. Blijkbaar moest ik haar nog even tegenkomen voor het voorbij zou zijn. Hierdoor heb ik mijn dagboek dus niet meer aangeraakt, maar dit terzijde.
Langzaam bouwde de spanning zich op: Joost zou mij bellen als hij in de taxi zat. Ik kreeg rond half 4 een sms-je dat hij bijna, door vertraging, de vlucht vanaf Madrid had gemist, maar gelukkig net niet.
Ik had al ruim 1,5 week de lange zwarte pruik in mijn tas, dus vertelde dit aan de Canadese. Ze vond het een prachtig plan. Toen de sms om 17.15 uur kwam dat Joost in de taxi zat kon de pruik eindelijk op. Op dat moment brak de zon door, dus hup, zonnebril er ook maar bij op. Toen zijn we samen langzaam naar het plein gelopen. Toen we het plein op liepen zag ik Joost al zenuwachtig staan met zijn video in de hand en de tas op de grond. Wij liepen samen al babbelend naar de Kathedraal en ik maakte een foto van haar. Zo leken we echt twee toeristen, alhoewel ik de enige op dat moment was die met een rugzak op het plein liep.
Joost rook onraad en floot ons fluitje, dus ik keek naar hem en deed of ik hem voor het eerst zag.... hahahahah! Hilariteit alom - hij was er, ik was er - het was gelukt, Santiago hier ben ik - Jip daar ben ik weer! Zo raar!! Joost bleef maar filmen en uiteindelijk liet de Canadese ons samen achter en vertrok zij. Toen zei Joost, waar is mijn tas en ik zag hem een eindje verderop nog staan, dus liep er naartoe. Toen draaide ik mij om en daar stond mijn vader! samen met Marijke. Wat een surprise!! Dit had ik echt niet verwacht. Keek voor de zekerheid nog wel even achterom of de kinderen er ook waren, maar nee - de verrassing was nu compleet. Zij hadden de hele middag door de stad gelopen en wisten dat ik er ook was, maar niet waar. We zijn natuurlijk eerst de Kathedraal in gegaan waar ik de Heilig Jacobus heb bedankt voor mijn veilige tocht en vervolgens zijn overblijfselen in kist heb mogen aanschouwen. De Kathedraal is enorm met werkelijk gigantische Engelen die aan het plafond hangen! We hebben gegeten in dat heerlijke restaurant waar ik de middag had doorgebracht. Zij sliepen ook in ons hotel, in het centrum van Compostela.
Op onze kamer stond keurig mijn doos met slaapzak, slaaplaken, t-shirts en schone broek klaar.
Morgen vertrekken zij weer terwijl wij nog tot woensdag hier blijven.
Vandaag zijn ze naar Finisterre gegaan - wij hebben de mis van 12.00 uur meegemaakt, waar werd genoemd dat er een Holandesa uit Léon was aangekomen. Om 11.00 uur zaten we er al en dat was niet onverstandig. Om 13.00 uur zat het helemaal bomvol met mensen op grond en hangend tegen pilaren. Ongelooflijk! Een brave non zong alle liederen met een Engelenstem voor. Helaas werd het grote vat vandaag niet heen en weer gezwaaid (ik rook nl. heel lekker!).
De hele hele hele dag regent het al. Nu ook weer: het stroomt door de straten bergafwaarts.
Gisteravond hebben Joost en ik al samen alle foto´s snel doorgekeken (rond de 1200!)
en heeft hij ook een idee van wat ik heb meegemaakt.
Het is zo ontzettend gezellig dat hij er ook is omdat het anders denk ik best moeilijk is om een beeld te vormen van "De Pelgrim". Voor mij inmiddels heel bekend, maar voor hem nu ook. Langzaam komen er verhalen boven van dingen die ik heb meegemaakt en die niet op de weblog staan. Er zijn er namelijk zo ontzettend veel, dat ik toch wel blij ben dat ik ook een dagboek heb bijgehouden!
Nou ja, behalve gisteren en vandaag dan.... maar daar heb ik deze blog dan weer voor.
Dank voor jullie lieve mailtjes en sms-jes!!!! Het lijkt alsof er nu een einde komt aan de berichtgevingen, maar wie weet komt dat boek er echt....
De Camino gaat verder - het leven gaat verder - er zullen dingen veranderen - ik heb veel geleerd en veel na kunnen denken - het was een uitzonderlijke ervaring voor mij enne.... op 22 januari had ik het al geschreven: zónder blaren! Eigen(wijs)heid - klopt! Dus lieve mensen, wat JIJ gelooft is WAAR!!
Mijn gevoel zegt dat iedereen die daartoe in staat is deze reis tenminste 1x in zijn leven zou moeten maken. Maar dan moeten in positieve zin - ik ben ontzettend dankbaar dat ik het mee heb mogen maken!
Ik hoop echt dat er, wie weet door mijn verhalen, mensen zijn die nu ook besluiten om de Camino te gaan lopen.
Wie je ook bent: je mag altijd contact met mij opnemen en ik help je graag verder!
liesvellinga@hotmail.com
Het was heel bijzonder om op deze manier bijna iedere dag met jou te delen, alhoewel ik misschien geen idee heb wie jij bent...
Ik wens jou alle goeds toe op jouw Camino - Ultreia - Aupa - Casi - Buen Camino!
Gelukkig kon ik nog een tijdje naar Roland Garros kijken - halve finale van Federer tegen een Argentijn. En zelfs de kwalifictie-races van de Grand Prix heb ik zitten kijken - d.w.z. geen flauw idee wie nu eigenlijk de beste tijd had, maar ik had iets te doen!
Rond enen leek het op te klaren dus, regenjas aan, tas met jas aan en de berg af, eindelijk naar Santiago!
Vreemd - er liepen voor en achter mij nu Pelgrims - meer dan ik gewend was, allemaal met hetzelfde doel.
Al wandelend werd de regen van een beetje, naar meer, naar gewoon vreselijk veel! Mijn broek was inmiddels zeiknat geworden. Nu is het wel een sneldrogende afritsbroek, maar de regen was echt sneller! Halverwege de stad ben ik maar een kroegje in gegaan om een beetje te drogen.
Nu heb ik al 3,5 week een ongebruikte regenbroek in mijn rugzak meegesleept, maar dacht hem vandaag echt niet nodig te hebben: foute inschatting dus!
Na een kopje koffie toch maar weer doorgelopen. Ik had met Joost afgesproken dat ik niet naar de Kathedraal zou gaan voordat hij er zou zijn, dus daar moest ik niet heen. De enige manier om daar niet heen te gaan is om in het centrum de pijlen dus niet te volgen, maar her en der te vragen naar het Oficina van de Pelgrims. Want, zo had ik mij bedacht, als ik toch uren moet wachten dan doe ik dat liever daar. Dan droog ik een beetje op en heb ik mijn Compostela straks als Joost er is en hoeven we niet samen in de rij te gaan staan.
Zo gezegd zo gedaan en na een beetje zoeken vond ik in het oude centrum het kantoor. Grote houten deuren, daarna een mooie hoge hal met veel steen en hout en daarachter weer een halletje met een brede grote oude houten trap naar boven. De treden al aardig ingesleten door al mijn voorgangers! Gelukkig kon ik direkt doorlopen en kwam op de eerste étage waar ongeveer 14 mensen voor mij stonden te wachten totdat ze het kantoortje binnen konden gaan. Een ruime kamer met houten vloeren en drie mensen achter een lange balie die vrij vlot iedereen hielpen. Na ongeveer 20 minuten wachten mocht ik mijn paspoort en twee Pelgrimspassen vol met stempels overhandigen. Dit werd netjes gecontroleerd en in orde bevonden. Vervolgens zocht ze mijn namen op in het Latijn en deze werden door haar op de Compostela geschreven! Met kokertje voor de Compostela en de rugzak weer op vertrok ik uit het kantoortje. Dat was het dus. Ik heb hem. Zo gek!
Toen maar op zoek naar een rustig plekje om mijn dagboek te schrijven. Het oude centrum is schitterend. Gelukkig auto-vrij, behalve voor een enkele taxi en smalle gezellige straatjes. Sommigen half overdekt, prachtige oude ronde zuilen - heel bijzonder sfeertje.
Ik liep een restaurant binnen dat er heel gezellig - Brussels uit zag, met houten lambriseringen - houtsnijwerken, heerlijke grote zetels.... mijn plekje voor de middag. Toen ik in de deuropening stond zag ik de Canadese vrouw die ik de week daarvoor in een restaurantje had gesproken. Ze had zo´n last van haar heup dat ik haar adviseerde om de taxi te nemen! Later vertelde ze mij dat ze nadat ik weer was vertrokken in tranen was uitgebarsten (nee, ik was heel lief geweest hoor, maar het werd haar gewoon teveel). De barman had toen een taxi voor haar geregeld en ik zag haar inderdaad een half uurtje later voorbij rijden en ze draaide zich om en we zwaaiden naar elkaar. In het volgende dorp heeft ze drie dagen rust gehad en is vervolgens weer gaan lopen. Daarna ben ik haar nog 1x tegengekomen en nu dus weer!
Het werd een bijzondere middag. Ze is Reiki-master en had bijzondere dingen meegemaakt deze Camino. Blijkbaar moest ik haar nog even tegenkomen voor het voorbij zou zijn. Hierdoor heb ik mijn dagboek dus niet meer aangeraakt, maar dit terzijde.
Langzaam bouwde de spanning zich op: Joost zou mij bellen als hij in de taxi zat. Ik kreeg rond half 4 een sms-je dat hij bijna, door vertraging, de vlucht vanaf Madrid had gemist, maar gelukkig net niet.
Ik had al ruim 1,5 week de lange zwarte pruik in mijn tas, dus vertelde dit aan de Canadese. Ze vond het een prachtig plan. Toen de sms om 17.15 uur kwam dat Joost in de taxi zat kon de pruik eindelijk op. Op dat moment brak de zon door, dus hup, zonnebril er ook maar bij op. Toen zijn we samen langzaam naar het plein gelopen. Toen we het plein op liepen zag ik Joost al zenuwachtig staan met zijn video in de hand en de tas op de grond. Wij liepen samen al babbelend naar de Kathedraal en ik maakte een foto van haar. Zo leken we echt twee toeristen, alhoewel ik de enige op dat moment was die met een rugzak op het plein liep.
Joost rook onraad en floot ons fluitje, dus ik keek naar hem en deed of ik hem voor het eerst zag.... hahahahah! Hilariteit alom - hij was er, ik was er - het was gelukt, Santiago hier ben ik - Jip daar ben ik weer! Zo raar!! Joost bleef maar filmen en uiteindelijk liet de Canadese ons samen achter en vertrok zij. Toen zei Joost, waar is mijn tas en ik zag hem een eindje verderop nog staan, dus liep er naartoe. Toen draaide ik mij om en daar stond mijn vader! samen met Marijke. Wat een surprise!! Dit had ik echt niet verwacht. Keek voor de zekerheid nog wel even achterom of de kinderen er ook waren, maar nee - de verrassing was nu compleet. Zij hadden de hele middag door de stad gelopen en wisten dat ik er ook was, maar niet waar. We zijn natuurlijk eerst de Kathedraal in gegaan waar ik de Heilig Jacobus heb bedankt voor mijn veilige tocht en vervolgens zijn overblijfselen in kist heb mogen aanschouwen. De Kathedraal is enorm met werkelijk gigantische Engelen die aan het plafond hangen! We hebben gegeten in dat heerlijke restaurant waar ik de middag had doorgebracht. Zij sliepen ook in ons hotel, in het centrum van Compostela.
Op onze kamer stond keurig mijn doos met slaapzak, slaaplaken, t-shirts en schone broek klaar.
Morgen vertrekken zij weer terwijl wij nog tot woensdag hier blijven.
Vandaag zijn ze naar Finisterre gegaan - wij hebben de mis van 12.00 uur meegemaakt, waar werd genoemd dat er een Holandesa uit Léon was aangekomen. Om 11.00 uur zaten we er al en dat was niet onverstandig. Om 13.00 uur zat het helemaal bomvol met mensen op grond en hangend tegen pilaren. Ongelooflijk! Een brave non zong alle liederen met een Engelenstem voor. Helaas werd het grote vat vandaag niet heen en weer gezwaaid (ik rook nl. heel lekker!).
De hele hele hele dag regent het al. Nu ook weer: het stroomt door de straten bergafwaarts.
Gisteravond hebben Joost en ik al samen alle foto´s snel doorgekeken (rond de 1200!)
en heeft hij ook een idee van wat ik heb meegemaakt.
Het is zo ontzettend gezellig dat hij er ook is omdat het anders denk ik best moeilijk is om een beeld te vormen van "De Pelgrim". Voor mij inmiddels heel bekend, maar voor hem nu ook. Langzaam komen er verhalen boven van dingen die ik heb meegemaakt en die niet op de weblog staan. Er zijn er namelijk zo ontzettend veel, dat ik toch wel blij ben dat ik ook een dagboek heb bijgehouden!
Nou ja, behalve gisteren en vandaag dan.... maar daar heb ik deze blog dan weer voor.
Dank voor jullie lieve mailtjes en sms-jes!!!! Het lijkt alsof er nu een einde komt aan de berichtgevingen, maar wie weet komt dat boek er echt....
De Camino gaat verder - het leven gaat verder - er zullen dingen veranderen - ik heb veel geleerd en veel na kunnen denken - het was een uitzonderlijke ervaring voor mij enne.... op 22 januari had ik het al geschreven: zónder blaren! Eigen(wijs)heid - klopt! Dus lieve mensen, wat JIJ gelooft is WAAR!!
Mijn gevoel zegt dat iedereen die daartoe in staat is deze reis tenminste 1x in zijn leven zou moeten maken. Maar dan moeten in positieve zin - ik ben ontzettend dankbaar dat ik het mee heb mogen maken!
Ik hoop echt dat er, wie weet door mijn verhalen, mensen zijn die nu ook besluiten om de Camino te gaan lopen.
Wie je ook bent: je mag altijd contact met mij opnemen en ik help je graag verder!
liesvellinga@hotmail.com
Het was heel bijzonder om op deze manier bijna iedere dag met jou te delen, alhoewel ik misschien geen idee heb wie jij bent...
Ik wens jou alle goeds toe op jouw Camino - Ultreia - Aupa - Casi - Buen Camino!
zaterdag 6 juni 2009
LIVE uit Santiago!
Ben wel een beetje Spaans geworden, dus nu naar hopen dat Joost mij herkent! Hij landt over 10 minuten! X X X
vrijdag 5 juni 2009
Ja, hoe zou het er nu uitzien...
Blijkbaar was er zoveel mist dat de foto er niet goed door kon komen. Nou, dat betekent dus dat jullie zelf zullen moeten komen om het te zien.
Ik kan alles wel leuk omschrijven maar wat de werkelijke impact van deze ruim 3,5 week is geweest is niet in woorden te pakken. Daarvoor moet je zelf de stoute schoenen uit de kast trekken: beetje oefenen vooraf en dan gewoon gaan! Ik kan het je van harte van harte van harte aanbevelen en dat meen ik oprecht. Ieder zal zijn eigen Camino lopen, maar 1 ding hebben we wel gemaan; de magie voelt iedereen.
Goed - vannacht heeeerlijk geslapen terwijl ik de regen buiten hoorde kletteren.
Ik ben uiteindelijk met de bus naar richting het hotel teruggereden. Het was echt te nat en ik had geen regenjas bij me.
Daar aangekomen alles klaargemaakt voor de dag van vandaag. Voor het eerst had ik ontvangst van de BBC Worldnews! Rustig in bedje naar de BBC gekeken en rond tienen licht uit. Vanmorgen werd ik vanzelf wakker rond 7.45 uur. Het ontbijt hier is vanaf 8.15 uur, dus vrolijk opgestaan. Vanavond is La Ultima Noche!
Het ontbijt doet mij denken aan Italië - heerlijke verse cakes voor ontbijt! verse jus etc. Het zonnetje schijnt en het ruikt er vreselijk lekker in de tuin. Volgens de eigenaar is het gewoon de ochtendgeur maar ik weet zeker dat er hier ergens een heerlijk ruikende plant staat. Ik heb hem overigens niet ontdekt..
Na het ontbijt toch voor de zekerheid de regenhoes en jas aan want in de verte zijn donkere wolken.
Daar ga ik dan - de bijna laatste keer! Moet de heuvel weer op naar de doorgaande weg en vervolgens bijna loodrecht omhoog door het eucalyptus bos op zoek naar de Camino... het is verder lopen dan gedacht, maar uiteindelijk zie ik in de verte een poncho met man eronder lopen dus weet ik dat ik de Camino weer heb gevonden. Het begint een beetje te regenen. Als ik op een lange weg kom tel ik wel 12 Pelgrims in de verte: de meeste met poncho, wat een raar gezicht is. Het lijken wel allemaal monsters met grote hoge bochels!
Ik moet bij Monte del Gozo zijn, maar dat heet hier allemaal zo en het duurt langer dan verwacht. Heuvel op en af en dan toch weer op! En dan opeens staat dat enorme monument daar bovenop de berg. Slierten mist kruipen er omheen. Een heel apart gezicht. Een vriendelijke mevrouw zonder ervaring neemt een foto van mij met mijn camera (veel te dichtbij). Er is een klein kapelletje waar ik mijn stempelkaart zelf afstempel (nog 3 lege vakjes op mijn tweede kaart - die zijn voor morgen!). Buiten staat een klein tentje waar je koffie en fris kunt kopen, maar ik wil nu wel graag mijn hotelletje vinden.
Dan gaat de weg naar beneden en zie en hoor! ik Santiago. Grote wegen die bij elkaar komen in de verte. Jeetje - nu moet het hotel wel komen.... maar het komt niet. Ik bel tenslotte aan bij een huisje langs de Camino. Een slaperige jongen in pyama (schat) doet open. Hij denkt dat het de weg naast zijn huisje omhoog is, maar weet het niet zeker omdat hij er nog niet zo lang woont.... grrr. omhoog is prima, maar dan wel als ik zeker weet dat het daar is. Geen keus, dus heuvel op.. En jawel hoor.
Ik zit nu in een soort BOOTCAMP: Barak 5, kamer 66!!! HAHAHAHA. Maakt mijn niet zoveel uit, maar had het mij anders voorgesteld. Afijn, er is dus internet (poepduur!) dus ik ben tevreden. Ga zo een stokbroodje bestellen en dan mijn navel zoeken om er naar te blijven staren tot morgenmiddag ehmmm Joost landt om 17.00 uur, dus voor die tijd hoef ik nog niet te vertrekken...
Oh ja, vergeet al 3 weken lang om mijn intimi te vertellen dat het voor de anjers geen feest is op de Camino!!!! (een soort van cryptogram, maar zij begrijpen het wel!).
Goed lieve mensen - even iets eten - siësta en dan zien we wel weer verder wat de dag gaat brengen.
Het is wel heel spannend hoor om morgen dan eindelijk mijn Joost weer te zien en hem alle verhalen te vertellen in geuren en kleuren en misschien ook een aantal foto´s, alhoewel ik echt denk dat ze op een t.v. scherm 10000 x beter uitkomen maar dan moeten we zo lang wachten...
Ik kan alles wel leuk omschrijven maar wat de werkelijke impact van deze ruim 3,5 week is geweest is niet in woorden te pakken. Daarvoor moet je zelf de stoute schoenen uit de kast trekken: beetje oefenen vooraf en dan gewoon gaan! Ik kan het je van harte van harte van harte aanbevelen en dat meen ik oprecht. Ieder zal zijn eigen Camino lopen, maar 1 ding hebben we wel gemaan; de magie voelt iedereen.
Goed - vannacht heeeerlijk geslapen terwijl ik de regen buiten hoorde kletteren.
Ik ben uiteindelijk met de bus naar richting het hotel teruggereden. Het was echt te nat en ik had geen regenjas bij me.
Daar aangekomen alles klaargemaakt voor de dag van vandaag. Voor het eerst had ik ontvangst van de BBC Worldnews! Rustig in bedje naar de BBC gekeken en rond tienen licht uit. Vanmorgen werd ik vanzelf wakker rond 7.45 uur. Het ontbijt hier is vanaf 8.15 uur, dus vrolijk opgestaan. Vanavond is La Ultima Noche!
Het ontbijt doet mij denken aan Italië - heerlijke verse cakes voor ontbijt! verse jus etc. Het zonnetje schijnt en het ruikt er vreselijk lekker in de tuin. Volgens de eigenaar is het gewoon de ochtendgeur maar ik weet zeker dat er hier ergens een heerlijk ruikende plant staat. Ik heb hem overigens niet ontdekt..
Na het ontbijt toch voor de zekerheid de regenhoes en jas aan want in de verte zijn donkere wolken.
Daar ga ik dan - de bijna laatste keer! Moet de heuvel weer op naar de doorgaande weg en vervolgens bijna loodrecht omhoog door het eucalyptus bos op zoek naar de Camino... het is verder lopen dan gedacht, maar uiteindelijk zie ik in de verte een poncho met man eronder lopen dus weet ik dat ik de Camino weer heb gevonden. Het begint een beetje te regenen. Als ik op een lange weg kom tel ik wel 12 Pelgrims in de verte: de meeste met poncho, wat een raar gezicht is. Het lijken wel allemaal monsters met grote hoge bochels!
Ik moet bij Monte del Gozo zijn, maar dat heet hier allemaal zo en het duurt langer dan verwacht. Heuvel op en af en dan toch weer op! En dan opeens staat dat enorme monument daar bovenop de berg. Slierten mist kruipen er omheen. Een heel apart gezicht. Een vriendelijke mevrouw zonder ervaring neemt een foto van mij met mijn camera (veel te dichtbij). Er is een klein kapelletje waar ik mijn stempelkaart zelf afstempel (nog 3 lege vakjes op mijn tweede kaart - die zijn voor morgen!). Buiten staat een klein tentje waar je koffie en fris kunt kopen, maar ik wil nu wel graag mijn hotelletje vinden.
Dan gaat de weg naar beneden en zie en hoor! ik Santiago. Grote wegen die bij elkaar komen in de verte. Jeetje - nu moet het hotel wel komen.... maar het komt niet. Ik bel tenslotte aan bij een huisje langs de Camino. Een slaperige jongen in pyama (schat) doet open. Hij denkt dat het de weg naast zijn huisje omhoog is, maar weet het niet zeker omdat hij er nog niet zo lang woont.... grrr. omhoog is prima, maar dan wel als ik zeker weet dat het daar is. Geen keus, dus heuvel op.. En jawel hoor.
Ik zit nu in een soort BOOTCAMP: Barak 5, kamer 66!!! HAHAHAHA. Maakt mijn niet zoveel uit, maar had het mij anders voorgesteld. Afijn, er is dus internet (poepduur!) dus ik ben tevreden. Ga zo een stokbroodje bestellen en dan mijn navel zoeken om er naar te blijven staren tot morgenmiddag ehmmm Joost landt om 17.00 uur, dus voor die tijd hoef ik nog niet te vertrekken...
Oh ja, vergeet al 3 weken lang om mijn intimi te vertellen dat het voor de anjers geen feest is op de Camino!!!! (een soort van cryptogram, maar zij begrijpen het wel!).
Goed lieve mensen - even iets eten - siësta en dan zien we wel weer verder wat de dag gaat brengen.
Het is wel heel spannend hoor om morgen dan eindelijk mijn Joost weer te zien en hem alle verhalen te vertellen in geuren en kleuren en misschien ook een aantal foto´s, alhoewel ik echt denk dat ze op een t.v. scherm 10000 x beter uitkomen maar dan moeten we zo lang wachten...
LIVE monte del Gozo
In iet dak ligt S! Er vliegen mist flarden over de berg. Spooky en mooi tegelijk.morgen is het zo ver. Na al die 300 zoveel km lopen.. Ongelooflijk!! X X X
donderdag 4 juni 2009
Uiteindelijk.... komt alles goed!
Onderweg nu al meerdere mensen gesproken die de Camino al eerder hadden gelopen en ze zeiden dat de Camino hen had gegeven wat ze nodig hadden. Ik begreep dat niet zo goed, tot gisteren. Toen alle hotelletjes vol waren en ik toch opeens werd opgehaald om naar een gezellig kamertje te worden gebracht én gisteravond, toen ik er achter kwam dat het helemaal niet nodig is om direkt door te reizen naar Santiago!! Probleem dus opgelost. De lieve Mw. van het pension heeft voor vannacht een Casa Rural voor mij geboekt in Xan Xordo en morgen in Monte de Goso - dus dan is het nog maar 5 km. lopen op zaterdag. Maar hij komt pas om 17.00 uur aan op het vliegveld, dus misschien ga ik dan maar al prostrerend, alhoewel dat met rugzak op wat lastig wordt en ze dat hier niet gewend zijn. Ik zal wel zien!
De weersverwachting voor vandaag was niet best, maar het was alleen bewolkt. Prima wandelweer! Nu zou er morgen veeeeel regen komen. Ik zal het wel zien. Tot nu toe is de Camino mij wat dat betreft ook zeer goed gezind geweest.
Gisteravond trof ik een Zweed in mijn pensionnetje die vertelde dat Santiago in de regen het mooist is. Ik kijk net naar buiten: HET REGENT!!!!!! Grappig!!
De wandeling vandaag ging door eucalyptus bossen. Zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Daarna door een prachtig veld met varens - ook ongelooflijk veel. Vreemd genoeg heb ik de eerste 2 uur geen enkele Pelgrim gezien. Ik vond het niet erg. Pas na die 2 uur kwam ik er eentje tegen die mij tegemoet liep; een man met hond die vanaf Santiago op zijn terugweg naar huis was! Kijk, dat zijn de échte bikkels!! Voor hen zijn er blauwe pijlen die aan hun uiteinde een krul hebben. Waarom dat is is mij onbekend, maar who cares!
De casa rural waar ik nu zit is op zich prima, ware het niet dat hij 1 km. van de Camino af ligt en dat er verder helemaal niets te doen is. D.w.z. er is geen bar, geen restaurant, geen gezellige tuin of wat dan ook. Vandaar dat ik eerst naar het restaurantje langs de weg ben gegaan waar ik, na de foto, nog eens een bord met eerpsen én 3 soorten gebakken vis kreeg!!!!!! Gestoord gewoon - veel en veel en veel te veel. Echt hoor, ik groei hier dicht. Het is tijd om naar huis te komen...
Afijn, toen was het nog maar 16.30 uur en wat nu te doen. Dus via de weg naar Lavacolla teruggelopen - ca. 1,5 km. Wat yoghurtjes ingeslagen én een cola light voor de avond. Toen ik informeerde of er ergens internet was was het antwoordÑ ja hoor, dat is maar 2 km. verderop (lees, heuvel op!) Ach, waarom niet - heb toch verder geen afspraken voor vandaag. Dus hier zit ik nu in hotel pak´m beet - blijken er genoeg hotelletjes langs de weg te zijn die ze niet in de boekjes van de Pelgrims vermelden! Jammer, anders was ik zeker hier, bij het dorpje gaan zitten.
Maar goed, het regent nu, dus voorlopig blijf ik hier!!
De weersverwachting voor vandaag was niet best, maar het was alleen bewolkt. Prima wandelweer! Nu zou er morgen veeeeel regen komen. Ik zal het wel zien. Tot nu toe is de Camino mij wat dat betreft ook zeer goed gezind geweest.
Gisteravond trof ik een Zweed in mijn pensionnetje die vertelde dat Santiago in de regen het mooist is. Ik kijk net naar buiten: HET REGENT!!!!!! Grappig!!
De wandeling vandaag ging door eucalyptus bossen. Zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Daarna door een prachtig veld met varens - ook ongelooflijk veel. Vreemd genoeg heb ik de eerste 2 uur geen enkele Pelgrim gezien. Ik vond het niet erg. Pas na die 2 uur kwam ik er eentje tegen die mij tegemoet liep; een man met hond die vanaf Santiago op zijn terugweg naar huis was! Kijk, dat zijn de échte bikkels!! Voor hen zijn er blauwe pijlen die aan hun uiteinde een krul hebben. Waarom dat is is mij onbekend, maar who cares!
De casa rural waar ik nu zit is op zich prima, ware het niet dat hij 1 km. van de Camino af ligt en dat er verder helemaal niets te doen is. D.w.z. er is geen bar, geen restaurant, geen gezellige tuin of wat dan ook. Vandaar dat ik eerst naar het restaurantje langs de weg ben gegaan waar ik, na de foto, nog eens een bord met eerpsen én 3 soorten gebakken vis kreeg!!!!!! Gestoord gewoon - veel en veel en veel te veel. Echt hoor, ik groei hier dicht. Het is tijd om naar huis te komen...
Afijn, toen was het nog maar 16.30 uur en wat nu te doen. Dus via de weg naar Lavacolla teruggelopen - ca. 1,5 km. Wat yoghurtjes ingeslagen én een cola light voor de avond. Toen ik informeerde of er ergens internet was was het antwoordÑ ja hoor, dat is maar 2 km. verderop (lees, heuvel op!) Ach, waarom niet - heb toch verder geen afspraken voor vandaag. Dus hier zit ik nu in hotel pak´m beet - blijken er genoeg hotelletjes langs de weg te zijn die ze niet in de boekjes van de Pelgrims vermelden! Jammer, anders was ik zeker hier, bij het dorpje gaan zitten.
Maar goed, het regent nu, dus voorlopig blijf ik hier!!
LIVE kijk nou!
Allemaal voor mij? Garnalen, krab, enge schelpjes.salade, groene dingen, ham, brood. . . En dat voor 10 euro. Jippie! X X X
woensdag 3 juni 2009
LIVE kijk nou toch!
Na 5,5 uur lopen (alles vol) een slaapplekje gevonden. Komen ze net een vuurtje voor mij maken. X X X
Kan Santiago bijna ruiken....
Gisteren na mijn siësta op naar het terras voor een colaatje en wie staan er in de bar: de twee Noorse dames, Inger en Layla!! Ze hebben het toch gehaald en ja, er was ook nog een kamer voor ze.
Ongelooflijk!
Ze hebben net een frisse douche gehad en voelen zich al een stuk sterker.
We brengen de avond samen door. Het werden mooie gesprekken, maar helaas kan ik die nu niet allemaal kwijt.... komt nog wel: ¿in het boek?
Vannacht slecht geslapen. Het was zó vreselijk warm dat ik midden in de nacht een handdoek kleddernat om mijn schouders heb gelegd. Ook die hielp niet echt.
Toen werd ik heeeeel vroeg wakker van de man die in de kamer naast mij lag te snurken...grrrrr. Hoe dan ook, om 06.30 uur opgestaan en om 07.00 uur koffie verkeerd met een croissant en een glas jus erbij. De Noorse dames kwamen toen ik klaar was om te vertrekken. Inger op haar nieuwe open schoenen vol goede moed. Ik vind het dapper. Snel maak ik nog een briefje met de woorden: You´ll never discover new oceans, unless you´re prepaired to loose sight of the shore en mijn telefoonnummer, voor geval van nood. De spreuk heeft te maken met haar dilemma op dit moment. Ik hoop dat ze er iets aan heeft!
Dan ga ik weer op pad. Ik loop door een soort spray - het lijkt wel Australië, Black Heath.... al die heerlijk ruikende natte eucalyptus gecombineerd met koeienpoep... Heel bijzonder! Het is half acht en ik ben weer op weg. De laatste keer 15 km lopen en daar ga ik van genieten. Het is redelijk druk op de Camino. Gelukkig erger ik mij niet meer zo erg.
Onderweg zie ik een prachtig bosje bloemen liggen met daarvoor een steen. Zomaar, langs de Camino door iemand neergelegd. Dit is een goed moment om iemand blij te maken; voor het eerst pak ik mijn stift uit de tas en schrijf op de steen: ULTREIA Inger & Layla.
Dan wandel ik vrolijk door. Na ongeveer 8 km door de bossen komt pas de eerste koffie rustplaats.
Het is ruim 1,5 uur later dus dat gaat goed. Het is er al redelijk druk met Pelgrims - je moet je voorstellen dat dit in een piepdorpje onderweg is, waar geen doorgaand verkeer is. Uitsluitend de boertjes uit de buurt én de koeien en schapen zul je daar op de weg tegenkomen. Er komt een vriendelijk ogende jongen die een broer van Maxie zou kunnen zijn (niet alleen zijn haartjes!) vragen of hij bij mij aan de tafel mag zitten. Natuurlijk! Het blijkt een Braziliaan te zijn. Ik schat begin 20. Hij wandelt met zijn zusje, vader en stiefmoeder, maar die komen pas veel later binnen.
We praten met een Duitse en een Amerikaanse die inmiddels ook aan tafel zitten als de Braziliaan opeens zegt: You are a very lovely lady: you SHINE!
De lieverd!! He made my day! Niet veel later komt Layla opeens binnen en omarmt me: thank you so very much for the flowers. I´ve never found flowers for me in the mountains. Nu kan hij helemaal niet meer stuk. Heerlijk om mensen blij te maken!
Na een enorme bocadillo (de grootste tot nu toe) met kaas en tomaat en een koffie gaat ieder weer zijn weg.
Ik heb met Layla en Inger afgesproken hen te zien in het hotelletje in Brea. De enige die daar is....
En daar kom ik dan aan: het is een soort trukkerscafé aan de drukke weg naar Santiago - blauw van de rook met in de hoek een t.v. die snoeihard aan staat.
Geen haar op mijn hoofd die daar wil overnachten. Alternatief? Doorlopen en hopen op iets beters.
En toen ging het even mis.... overal waar ik kwam: VOL, VOL, VOL. Het schijnt dat vanaf woensdag iedereen richting Santiago gaat dus vandaar.
Maar wat nu. Zat inmiddels rond de 20 kilometer en vond het wel weer genoeg voor vandaag. Gister ook al 15 gedaan (en 300 daarvoor...).
Als de nood het hoogst is.... hing ik over de balie bij de Casa Rural in weet ik veel waar en kreeg weer VOL te horen. Gelukkig had ze het met mij te doen (het was inmiddels rond 14.00 uur!) en ging ze voor mij bellen. Ze vroeg me even te wachten op de bank. Nu had ik niet door dat er echt redding kwam; na ca. 15 minuten stond er een vriendelijke vrouw met een grote bos krullen voor mij die me meenam in haar auto naar het volgende dorpje. Daar heeft ze een klein pensionnetje: kamertje met douche en wastafel en toilet - een gezellig woonkamertje mét de kachel (zie foto) die ze net aan kwam maken! Wat een geluk!
Maaarrrrrr... nu heb ik dus wel het probleem dat ik nog maar 20 km. te gaan heb voor Santiago en Joost pas zaterdagmiddag aankomt.
Op zich niet erg, maar om in aanmerking te komen voor de Compostela moet je de 100 km. in 1 keer aansluitend lopen.... dus niet gezellig 2 nachtjes ergens blijven hangen om er gelijk met Joost aan te komen. Wordt vervolgd....!! XXX
W
Ongelooflijk!
Ze hebben net een frisse douche gehad en voelen zich al een stuk sterker.
We brengen de avond samen door. Het werden mooie gesprekken, maar helaas kan ik die nu niet allemaal kwijt.... komt nog wel: ¿in het boek?
Vannacht slecht geslapen. Het was zó vreselijk warm dat ik midden in de nacht een handdoek kleddernat om mijn schouders heb gelegd. Ook die hielp niet echt.
Toen werd ik heeeeel vroeg wakker van de man die in de kamer naast mij lag te snurken...grrrrr. Hoe dan ook, om 06.30 uur opgestaan en om 07.00 uur koffie verkeerd met een croissant en een glas jus erbij. De Noorse dames kwamen toen ik klaar was om te vertrekken. Inger op haar nieuwe open schoenen vol goede moed. Ik vind het dapper. Snel maak ik nog een briefje met de woorden: You´ll never discover new oceans, unless you´re prepaired to loose sight of the shore en mijn telefoonnummer, voor geval van nood. De spreuk heeft te maken met haar dilemma op dit moment. Ik hoop dat ze er iets aan heeft!
Dan ga ik weer op pad. Ik loop door een soort spray - het lijkt wel Australië, Black Heath.... al die heerlijk ruikende natte eucalyptus gecombineerd met koeienpoep... Heel bijzonder! Het is half acht en ik ben weer op weg. De laatste keer 15 km lopen en daar ga ik van genieten. Het is redelijk druk op de Camino. Gelukkig erger ik mij niet meer zo erg.
Onderweg zie ik een prachtig bosje bloemen liggen met daarvoor een steen. Zomaar, langs de Camino door iemand neergelegd. Dit is een goed moment om iemand blij te maken; voor het eerst pak ik mijn stift uit de tas en schrijf op de steen: ULTREIA Inger & Layla.
Dan wandel ik vrolijk door. Na ongeveer 8 km door de bossen komt pas de eerste koffie rustplaats.
Het is ruim 1,5 uur later dus dat gaat goed. Het is er al redelijk druk met Pelgrims - je moet je voorstellen dat dit in een piepdorpje onderweg is, waar geen doorgaand verkeer is. Uitsluitend de boertjes uit de buurt én de koeien en schapen zul je daar op de weg tegenkomen. Er komt een vriendelijk ogende jongen die een broer van Maxie zou kunnen zijn (niet alleen zijn haartjes!) vragen of hij bij mij aan de tafel mag zitten. Natuurlijk! Het blijkt een Braziliaan te zijn. Ik schat begin 20. Hij wandelt met zijn zusje, vader en stiefmoeder, maar die komen pas veel later binnen.
We praten met een Duitse en een Amerikaanse die inmiddels ook aan tafel zitten als de Braziliaan opeens zegt: You are a very lovely lady: you SHINE!
De lieverd!! He made my day! Niet veel later komt Layla opeens binnen en omarmt me: thank you so very much for the flowers. I´ve never found flowers for me in the mountains. Nu kan hij helemaal niet meer stuk. Heerlijk om mensen blij te maken!
Na een enorme bocadillo (de grootste tot nu toe) met kaas en tomaat en een koffie gaat ieder weer zijn weg.
Ik heb met Layla en Inger afgesproken hen te zien in het hotelletje in Brea. De enige die daar is....
En daar kom ik dan aan: het is een soort trukkerscafé aan de drukke weg naar Santiago - blauw van de rook met in de hoek een t.v. die snoeihard aan staat.
Geen haar op mijn hoofd die daar wil overnachten. Alternatief? Doorlopen en hopen op iets beters.
En toen ging het even mis.... overal waar ik kwam: VOL, VOL, VOL. Het schijnt dat vanaf woensdag iedereen richting Santiago gaat dus vandaar.
Maar wat nu. Zat inmiddels rond de 20 kilometer en vond het wel weer genoeg voor vandaag. Gister ook al 15 gedaan (en 300 daarvoor...).
Als de nood het hoogst is.... hing ik over de balie bij de Casa Rural in weet ik veel waar en kreeg weer VOL te horen. Gelukkig had ze het met mij te doen (het was inmiddels rond 14.00 uur!) en ging ze voor mij bellen. Ze vroeg me even te wachten op de bank. Nu had ik niet door dat er echt redding kwam; na ca. 15 minuten stond er een vriendelijke vrouw met een grote bos krullen voor mij die me meenam in haar auto naar het volgende dorpje. Daar heeft ze een klein pensionnetje: kamertje met douche en wastafel en toilet - een gezellig woonkamertje mét de kachel (zie foto) die ze net aan kwam maken! Wat een geluk!
Maaarrrrrr... nu heb ik dus wel het probleem dat ik nog maar 20 km. te gaan heb voor Santiago en Joost pas zaterdagmiddag aankomt.
Op zich niet erg, maar om in aanmerking te komen voor de Compostela moet je de 100 km. in 1 keer aansluitend lopen.... dus niet gezellig 2 nachtjes ergens blijven hangen om er gelijk met Joost aan te komen. Wordt vervolgd....!! XXX
W
dinsdag 2 juni 2009
LIVE zo kan het dus ook!
Jij gaat rustig wandelen en de rugzak gaat met de auto! Alles is mogelijk als je maar betaalt, behalve het lopen van de Camino! X X X
Heeeeel veel blaren.....
Allereerst HAPPY BIRTHDAY MAXIE!!!!
Vanmorgen iets verlaat vertrokken (07.45 uur) omdat ik in gesprek raakte met 2 Noorse dames, die wilden weten wat er nu precies met dat vliegtuig op t.v. was gebeurd. Wat een drama!
Naast deze dames zat er een keurige Duitser met ruitjes hemd en lange broek aan het ontbijt. Ik had hem gistermiddag het dorp in zien lopen en richting het hotel zien gaan. Hij ziet er zó keurig uit dat het geen vraag is waar hij is begonnen.
Het zit namelijk zo dat je, om in aanmerking te komen voor de felbegeerde Compostela, slechts 100 kilometer hoeft te lopen. Dat betekent dat er vanaf Sarria opeens veel meer mensen op de Camino lopen. Dit verklaart ook de aanwezigheid van de wandelclub van eergisteren! Zij hebben geen rugzakken om en zitten niet in dezelfde ´mood´ als degenen die er al meerdere kilometers op hebben zitten. Die zijn duidelijk anders! Zien er niet zo netjes meer uit, hebben geen gele korte broeken en witte shirtjes aan en zijn allemaal voorzien van bruine kuiten, verbrande armen en soms nog meer én de meeste lopen niet meer in evenwicht. Dit kan diverse oorzaken hebben, maar de ergste is toch wel het blaren-probleem. Nu ik dit schrijf moet ik mijzelf direkt corrigeren.
Ik was heerlijk fluitend op weg en had al na 1,5 uur ca. 7 km. afgelegd toen ik de dames weer trof bij een restaurantje onderweg.
Nog geen half uur later trof ik hen weer: zittend naast de weg en Inge met haar sokken uit en een voet vól met pleisters. Zij zijn pas 3 dagen op pad! Ze vertelt mij dat ze denkt dat haar nagel er af moet (Geert, ga even zitten nu!) en ik kijk bezorgd naar de voet. Ze zit te priegelen met een schaartje maar dat kan ik niet aanzien! Ik voel de pijn gewoon. Wat nu? Haar vriendin vertelt dat Inge een verpleegster is: fijn voor haar, maar dat helpt nu niet echt. Ze desinfecteert de boel wel grondig, maar al haar tenen hebben blaren en op haar hiel zit ook tape. Arme arme Inge. Ik herinner mij dat ik van A.J. een soort leukoplast maar dan anders heb meegekregen en denk dat dat wel zal helpen om in elk geval niet teveel druk op die kleine teen te krijgen van de schoen die straks weer aanmoet. Inge wil graag zien wat ik heb, dus hele tas leeggehaald en jawel hoor: onderin vind ik het tasje met spul. Zij helemaal blij: ben haar Engel van deze dag. Thank you!
Ze probeert mijn schoenen voor de avond, maar die passen niet, dus moet ze weer in haar wandelschoen. Het is zo zielig om te zien! Dan... heel langzaam aan gaan we met z´n drietjes verder. Ik stel voor haar tas te dragen, maar dat wil ze niet. Mijn wandelstokken weigert ze ook aan te nemen; ze loopt met een houten stok en 1 wandelstok van haar vriendin. Het gaat steil naar beneden en in de verte zien we een berg die wij ook nog op moeten, want daarachter ligt onze bestemming. Ze probeert achterwaarts naar beneden te lopen, maar echt, dat houd je niet lang vol. Ik kan het bijna niet aanzien. Besluit na ongeveer 1 uur om alvast vooruit te lopen en dan maar een kamer voor hun te regelen in het hotel waar ik zit. Vinden ze een goed idee.
Het is nog een eindje lopen maar dan kom ik toch aan in een stom dorp Arzúa. Een lange weg met links en rechts bebouwing. De omgeving is schitterend, maar het dorpje siert het niet! Nu blijkt, waar ik een beetje bang voor was, dat het hotel buiten het dorp ligt! Dit gaan ze nooit halen bedenk ik mij halverwege het dorp. Hopelijk zijn ze zo slim om eerder te stoppen in Arzúa zelf om daar in de enige schoenenwinkel die ik wel heb gezien open wandelschoenen te kopen.
Het is inmiddels 14.00 uur. Ik ben hier om 13.30 uur aangekomen, dus ik verwacht ze eigenlijk niet meer. Heb in het dorp zelf ook al 20 min. zitten wachten met een cola light en een stokbroodje kaas. Ik hoop echt dat ze bij het eerste hotelletje zijn gestopt.
Ondertussen baal ik wel een beetje dat ik buiten het dorp zit (met een steile afdaling, dus als ik er nog heen wil moet ik eerst steil omhoog... nou weet je, laat maar!) Verder gaat alles uitstekend en ben ik in een prima wandelmood! Nu tijd voor mijn dagelijkse siësta!
Vanmorgen iets verlaat vertrokken (07.45 uur) omdat ik in gesprek raakte met 2 Noorse dames, die wilden weten wat er nu precies met dat vliegtuig op t.v. was gebeurd. Wat een drama!
Naast deze dames zat er een keurige Duitser met ruitjes hemd en lange broek aan het ontbijt. Ik had hem gistermiddag het dorp in zien lopen en richting het hotel zien gaan. Hij ziet er zó keurig uit dat het geen vraag is waar hij is begonnen.
Het zit namelijk zo dat je, om in aanmerking te komen voor de felbegeerde Compostela, slechts 100 kilometer hoeft te lopen. Dat betekent dat er vanaf Sarria opeens veel meer mensen op de Camino lopen. Dit verklaart ook de aanwezigheid van de wandelclub van eergisteren! Zij hebben geen rugzakken om en zitten niet in dezelfde ´mood´ als degenen die er al meerdere kilometers op hebben zitten. Die zijn duidelijk anders! Zien er niet zo netjes meer uit, hebben geen gele korte broeken en witte shirtjes aan en zijn allemaal voorzien van bruine kuiten, verbrande armen en soms nog meer én de meeste lopen niet meer in evenwicht. Dit kan diverse oorzaken hebben, maar de ergste is toch wel het blaren-probleem. Nu ik dit schrijf moet ik mijzelf direkt corrigeren.
Ik was heerlijk fluitend op weg en had al na 1,5 uur ca. 7 km. afgelegd toen ik de dames weer trof bij een restaurantje onderweg.
Nog geen half uur later trof ik hen weer: zittend naast de weg en Inge met haar sokken uit en een voet vól met pleisters. Zij zijn pas 3 dagen op pad! Ze vertelt mij dat ze denkt dat haar nagel er af moet (Geert, ga even zitten nu!) en ik kijk bezorgd naar de voet. Ze zit te priegelen met een schaartje maar dat kan ik niet aanzien! Ik voel de pijn gewoon. Wat nu? Haar vriendin vertelt dat Inge een verpleegster is: fijn voor haar, maar dat helpt nu niet echt. Ze desinfecteert de boel wel grondig, maar al haar tenen hebben blaren en op haar hiel zit ook tape. Arme arme Inge. Ik herinner mij dat ik van A.J. een soort leukoplast maar dan anders heb meegekregen en denk dat dat wel zal helpen om in elk geval niet teveel druk op die kleine teen te krijgen van de schoen die straks weer aanmoet. Inge wil graag zien wat ik heb, dus hele tas leeggehaald en jawel hoor: onderin vind ik het tasje met spul. Zij helemaal blij: ben haar Engel van deze dag. Thank you!
Ze probeert mijn schoenen voor de avond, maar die passen niet, dus moet ze weer in haar wandelschoen. Het is zo zielig om te zien! Dan... heel langzaam aan gaan we met z´n drietjes verder. Ik stel voor haar tas te dragen, maar dat wil ze niet. Mijn wandelstokken weigert ze ook aan te nemen; ze loopt met een houten stok en 1 wandelstok van haar vriendin. Het gaat steil naar beneden en in de verte zien we een berg die wij ook nog op moeten, want daarachter ligt onze bestemming. Ze probeert achterwaarts naar beneden te lopen, maar echt, dat houd je niet lang vol. Ik kan het bijna niet aanzien. Besluit na ongeveer 1 uur om alvast vooruit te lopen en dan maar een kamer voor hun te regelen in het hotel waar ik zit. Vinden ze een goed idee.
Het is nog een eindje lopen maar dan kom ik toch aan in een stom dorp Arzúa. Een lange weg met links en rechts bebouwing. De omgeving is schitterend, maar het dorpje siert het niet! Nu blijkt, waar ik een beetje bang voor was, dat het hotel buiten het dorp ligt! Dit gaan ze nooit halen bedenk ik mij halverwege het dorp. Hopelijk zijn ze zo slim om eerder te stoppen in Arzúa zelf om daar in de enige schoenenwinkel die ik wel heb gezien open wandelschoenen te kopen.
Het is inmiddels 14.00 uur. Ik ben hier om 13.30 uur aangekomen, dus ik verwacht ze eigenlijk niet meer. Heb in het dorp zelf ook al 20 min. zitten wachten met een cola light en een stokbroodje kaas. Ik hoop echt dat ze bij het eerste hotelletje zijn gestopt.
Ondertussen baal ik wel een beetje dat ik buiten het dorp zit (met een steile afdaling, dus als ik er nog heen wil moet ik eerst steil omhoog... nou weet je, laat maar!) Verder gaat alles uitstekend en ben ik in een prima wandelmood! Nu tijd voor mijn dagelijkse siësta!
maandag 1 juni 2009
He bursted my bubble!!!
Lieve mensen,
Het nadeel van die piep dorpjes is dat ze geen internet hebben en ik dus niet direkt kan delen wat ik meemaak. Misschien toch maar een boek gaan schrijven over mijn Camino want ik kan wel dagen doorgaan met schrijven....
Toch wil ik heel graag delen wat er gisteren gebeurde.
Kwam aan in Coto - wederom een gehucht met 3 huizen, waaronder de Casa Rural waar ik een heerlijk bed had in een gezellig kamer: houten balken, massieve stenen muren van wel 1 meter dik, zodat het binnen heerlijk koel was.
Tegenover deze casa, op het hoekje het restaurant met de naam: Die zwei Deutschen (of een r op het eind, weet ik niet zeker!) waar ik heerlijk in het zonnetje mijn broodje zat te eten toen het onverwachte gebeurde. Het is de eerste mogelijk om weer even bij te komen van het wandelen dus het terrasje was aardig gevuld. Het leek mij een leuk idee om juist daar te gaan zitten zodat ik de wandelaars kon bekijken die na uren lopen wel toe waren aan een rust-moment.
Uit het bos kwam een grote groep wandelaars met groene t-shirts en zelf beschilderde wandelstokken aan(leuk!?¿) al babbelend in het Vlaams..... ik kon mijn ogen niet geloven! Ik zie al ruim 3 weken mensen in gedachten, vredig, in zichzelf gekeerd, rustig lopend en dan opeens.... deze groep. Ik verkeer in shock. Ze praten, lachen en dan kijkt één van hen mij lachend aan en zegt: HOLA! Hij zegt hola en lacht en ik merk dat ik niet beweeg, dat er geen lach om mijn mond komt en dat er ook geen hola uit komt. Hoe verzint hij het: "he just bursted my bubble!!" ik kan het niet anders uitleggen. Ik zie letterlijk een enorme bel om mij heen waar hij zomaar, ongevraagd, door heen wandelt. Met zijn stomme lach heeft hij zomaar mijn zorgvuldig opgebouwde huisje kapot gemaakt. Mijn Camino die was stopt daar, op die plek. (niet lachen, maar nu nét gingen alle computers hier op tilt en uit!)
Het had blijkbaar zo´n impact dat ik naar mijn kamer ben gegaan en vervolgens een half uur op het toilet heb doorgebracht. Mijn hele systeem was op tilt.
Wat nu? Waarom mocht deze blije Belg niet ook op mijn Camino lopen? Hij zei toch gedag? Jawel, maar het was zo vredig al die tijd. Zo lekker rustig. Hij deed mij realiseren dat het bijna voorbij is. Dat de realiteit zich weer aandient, of ik wil of niet. IK WIL TERUG! Nou ja, misschien ook wel niet. Misschien kan het maar beter nu gebeuren want over ca. 60 km. is Santiago bereikt....
Na het schijnbaar eindeloze gedoe op het toilet ben ik maar weer mijn mand in gegaan. Had al siësta gehad, maar moest dit even slapend verwerken blijkbaar.
Toen ik wakker werd besloot ik: okee, zo is het. Heb altijd ook de 4 daagse willen lopen, dus vanaf nu beschouw ik het als de, voor mij, 6 daagse. Zaterdag wordt mijn aankomstdag en zal ik mijn soulmate weer ontmoeten.
Wat een ervaring.
Vandaag ben ik aangekomen in Melide. Een bijna echt stadje - het doet mij heel Zd-Amerikaans aan. De winkeltjes die ouderwetse kleding verkopen, terwijl de mensen er toch redelijk eigentijds bij lopen en overal kleine garages voor auto´s. En...van die heerlijke ijzerwinkels: daar ben ik dol op - weet ook niet waarom.
Zou ik bijna vergeten dat ik ook nog gelopen heb vanmorgen.... nou, na gisteren was het inderdaad anders. Veel langs de weg die steeds drukker wordt, dus muziek harder aan en toch blijven genieten. De eucalyptus bomen zijn er ook af en toe en de bomen geven heerlijke beschutting tegen de hitte.
Gisteravond was het om half zes in de avond nog 34 graden op het terras!!!!!
Toen ik rond half negen naar mijn mand ging was het 28 graden.
En...vandaag zou het net zo warm blijven..... I LOVE IT!
D.w.z. dat je dan gewoon heel vroeg op pad moet gaan en op tijd moet stoppen. Dat heb ik dus ook gedaan en ik kan nu de middag als toerist door gaan brengen in Melide!
Dankzij de computerstoring heb ik opnieuw 25 minuten gratis gekregen, dus vandaar dat mijn bericht lekker lang was dit keer!
Het nadeel van die piep dorpjes is dat ze geen internet hebben en ik dus niet direkt kan delen wat ik meemaak. Misschien toch maar een boek gaan schrijven over mijn Camino want ik kan wel dagen doorgaan met schrijven....
Toch wil ik heel graag delen wat er gisteren gebeurde.
Kwam aan in Coto - wederom een gehucht met 3 huizen, waaronder de Casa Rural waar ik een heerlijk bed had in een gezellig kamer: houten balken, massieve stenen muren van wel 1 meter dik, zodat het binnen heerlijk koel was.
Tegenover deze casa, op het hoekje het restaurant met de naam: Die zwei Deutschen (of een r op het eind, weet ik niet zeker!) waar ik heerlijk in het zonnetje mijn broodje zat te eten toen het onverwachte gebeurde. Het is de eerste mogelijk om weer even bij te komen van het wandelen dus het terrasje was aardig gevuld. Het leek mij een leuk idee om juist daar te gaan zitten zodat ik de wandelaars kon bekijken die na uren lopen wel toe waren aan een rust-moment.
Uit het bos kwam een grote groep wandelaars met groene t-shirts en zelf beschilderde wandelstokken aan(leuk!?¿) al babbelend in het Vlaams..... ik kon mijn ogen niet geloven! Ik zie al ruim 3 weken mensen in gedachten, vredig, in zichzelf gekeerd, rustig lopend en dan opeens.... deze groep. Ik verkeer in shock. Ze praten, lachen en dan kijkt één van hen mij lachend aan en zegt: HOLA! Hij zegt hola en lacht en ik merk dat ik niet beweeg, dat er geen lach om mijn mond komt en dat er ook geen hola uit komt. Hoe verzint hij het: "he just bursted my bubble!!" ik kan het niet anders uitleggen. Ik zie letterlijk een enorme bel om mij heen waar hij zomaar, ongevraagd, door heen wandelt. Met zijn stomme lach heeft hij zomaar mijn zorgvuldig opgebouwde huisje kapot gemaakt. Mijn Camino die was stopt daar, op die plek. (niet lachen, maar nu nét gingen alle computers hier op tilt en uit!)
Het had blijkbaar zo´n impact dat ik naar mijn kamer ben gegaan en vervolgens een half uur op het toilet heb doorgebracht. Mijn hele systeem was op tilt.
Wat nu? Waarom mocht deze blije Belg niet ook op mijn Camino lopen? Hij zei toch gedag? Jawel, maar het was zo vredig al die tijd. Zo lekker rustig. Hij deed mij realiseren dat het bijna voorbij is. Dat de realiteit zich weer aandient, of ik wil of niet. IK WIL TERUG! Nou ja, misschien ook wel niet. Misschien kan het maar beter nu gebeuren want over ca. 60 km. is Santiago bereikt....
Na het schijnbaar eindeloze gedoe op het toilet ben ik maar weer mijn mand in gegaan. Had al siësta gehad, maar moest dit even slapend verwerken blijkbaar.
Toen ik wakker werd besloot ik: okee, zo is het. Heb altijd ook de 4 daagse willen lopen, dus vanaf nu beschouw ik het als de, voor mij, 6 daagse. Zaterdag wordt mijn aankomstdag en zal ik mijn soulmate weer ontmoeten.
Wat een ervaring.
Vandaag ben ik aangekomen in Melide. Een bijna echt stadje - het doet mij heel Zd-Amerikaans aan. De winkeltjes die ouderwetse kleding verkopen, terwijl de mensen er toch redelijk eigentijds bij lopen en overal kleine garages voor auto´s. En...van die heerlijke ijzerwinkels: daar ben ik dol op - weet ook niet waarom.
Zou ik bijna vergeten dat ik ook nog gelopen heb vanmorgen.... nou, na gisteren was het inderdaad anders. Veel langs de weg die steeds drukker wordt, dus muziek harder aan en toch blijven genieten. De eucalyptus bomen zijn er ook af en toe en de bomen geven heerlijke beschutting tegen de hitte.
Gisteravond was het om half zes in de avond nog 34 graden op het terras!!!!!
Toen ik rond half negen naar mijn mand ging was het 28 graden.
En...vandaag zou het net zo warm blijven..... I LOVE IT!
D.w.z. dat je dan gewoon heel vroeg op pad moet gaan en op tijd moet stoppen. Dat heb ik dus ook gedaan en ik kan nu de middag als toerist door gaan brengen in Melide!
Dankzij de computerstoring heb ik opnieuw 25 minuten gratis gekregen, dus vandaar dat mijn bericht lekker lang was dit keer!
zaterdag 30 mei 2009
Palas de Rei..... klinkt bijzonder!
Nou, het is niet echt groot hier hoor! Drie bochten in de weg en dan ben je er zomaar weer uit...
Gisteren was een slakkentocht wandeldag. De zon was zeer aanwezig (28 graden, dus in de zon nog een paar tandjes meer!) maar ik was pas om 14.00 uur op mijn slaapplek.
Het was werkelijk genieten de hele dag, ondanks de hitte. Letterlijk stapje voor stapje heb ik gezongen, genoten, appeltje gegeten op de Camino in de berm en weer genoeg foto´s gemaakt om jullie straks uit te nodigen voor een foto-weekend, haha.
De Camino ging door heerlijk geurende dennenbossen en prachtige vergezichten met groene bomen en gras. Het gaat nog steeds heuvel op en heuvel af, maar het maakt mij niet zoveel meer uit.
Ik realiseer me dat de horizon verandert. D.w.z. dat er links, rechts, voor of achter mij geen bergen met sneeuw meer zijn. Ze zijn weg en komen ook niet meer.... ik ga nu echt richting Santiago en naar zee-niveau. Vreemd gevoel.
De muziek die ik had gedownload (380 nrs) verveelt nog steeds niet. Ze worden gehusseld, dus ik weet nooit welk nr. de volgende zal zijn. Toch lijkt het steeds op mijn emoties te zijn ingesteld. Het versterkt mijn gevoelens enorm en ik geniet er dan ook heel erg van! Ze zullen mij altijd weer terug brengen naar de Camino.
Gisteren een heerlijke avond in de zon naast het barretje gehad, waar ik tot zonsondergang de enige klant was. Heb genoten van het eten en de avondzon, die zo brandde dat ik mijn stalen schelpje (klinkt lelijk, maar dat is hij niet!) op mijn rug moest draaien, voordat er brand zou ontstaan.
Vanmorgen ben ik om 6.45 uur vertrokken. Wilde niet dezelfde fout maken als gisteren om tussen 12 en 2 nog te moeten lopen.
Ik was nog geen 5 min. op weg of ik werd ingehaald door een vriendelijke jongen die vroeg of hij met mij mee mocht lopen. Natuurlijk! Dat is de eerste keer dat iemand mij dat vraagt. Ik heb hem wel gezegd dat als hij sneller wil, hij dat zeker wel moet doen. Hij is zo braaf; Keith, 20 jaar uit Toronto. Hij heeft een grote zwarte pet op en een zwarte bril. Zijn spraak doet me denken aan Frank-Jan. Hij vertelt dat hij op school een essay had geschreven over Jacobus en toen de Camino wilde lopen. Hij wil graag arts worden, maar dan moet hij wel hoge cijfers halen, anders wordt hij niet toegelaten. Zijn reden voor het samen lopen was dat hij van mij wilde weten wat ik had geleerd op de Camino. Wat mijn ervaringen waren en wat hij daar van zou kunnen leren. Is toch geweldig! We hebben gezellig gebabbeld, maar ik merkte wel dat ik toen dus geen oog meer had voor de Camino - okee, de drie slakken die ik tegenkwam heb ik netjes ontweken, maar mieren heb ik niet gezien en verder ook niet van de omgeving genoten. Wel van zijn gezelschap. Na ca. 4,5 km. besloot ik een koffie te nemen - had ik nog niet gehad! en wilde ik een banaan aan hem meegeven, maar dat hoefde hij niet. Okee Keith, Buen Camino! Ik zal hem zeker niet meer zien hier want hij wil morgenavond in Santiago zijn.... okeee!
Het was weer intens vandaag...... alles - de hele setting - de natuur - de muziek - mijn gedachten. Ja, ik heb God al een aantal keren ontmoet op deze Camino!
Rosita was zo lief om mij energie te sturen voor mijn knie en echt heus: zo goed als GEEN last meer gehad vandaag! Nogmaals dank Roos! XXX
Gisteren was een slakkentocht wandeldag. De zon was zeer aanwezig (28 graden, dus in de zon nog een paar tandjes meer!) maar ik was pas om 14.00 uur op mijn slaapplek.
Het was werkelijk genieten de hele dag, ondanks de hitte. Letterlijk stapje voor stapje heb ik gezongen, genoten, appeltje gegeten op de Camino in de berm en weer genoeg foto´s gemaakt om jullie straks uit te nodigen voor een foto-weekend, haha.
De Camino ging door heerlijk geurende dennenbossen en prachtige vergezichten met groene bomen en gras. Het gaat nog steeds heuvel op en heuvel af, maar het maakt mij niet zoveel meer uit.
Ik realiseer me dat de horizon verandert. D.w.z. dat er links, rechts, voor of achter mij geen bergen met sneeuw meer zijn. Ze zijn weg en komen ook niet meer.... ik ga nu echt richting Santiago en naar zee-niveau. Vreemd gevoel.
De muziek die ik had gedownload (380 nrs) verveelt nog steeds niet. Ze worden gehusseld, dus ik weet nooit welk nr. de volgende zal zijn. Toch lijkt het steeds op mijn emoties te zijn ingesteld. Het versterkt mijn gevoelens enorm en ik geniet er dan ook heel erg van! Ze zullen mij altijd weer terug brengen naar de Camino.
Gisteren een heerlijke avond in de zon naast het barretje gehad, waar ik tot zonsondergang de enige klant was. Heb genoten van het eten en de avondzon, die zo brandde dat ik mijn stalen schelpje (klinkt lelijk, maar dat is hij niet!) op mijn rug moest draaien, voordat er brand zou ontstaan.
Vanmorgen ben ik om 6.45 uur vertrokken. Wilde niet dezelfde fout maken als gisteren om tussen 12 en 2 nog te moeten lopen.
Ik was nog geen 5 min. op weg of ik werd ingehaald door een vriendelijke jongen die vroeg of hij met mij mee mocht lopen. Natuurlijk! Dat is de eerste keer dat iemand mij dat vraagt. Ik heb hem wel gezegd dat als hij sneller wil, hij dat zeker wel moet doen. Hij is zo braaf; Keith, 20 jaar uit Toronto. Hij heeft een grote zwarte pet op en een zwarte bril. Zijn spraak doet me denken aan Frank-Jan. Hij vertelt dat hij op school een essay had geschreven over Jacobus en toen de Camino wilde lopen. Hij wil graag arts worden, maar dan moet hij wel hoge cijfers halen, anders wordt hij niet toegelaten. Zijn reden voor het samen lopen was dat hij van mij wilde weten wat ik had geleerd op de Camino. Wat mijn ervaringen waren en wat hij daar van zou kunnen leren. Is toch geweldig! We hebben gezellig gebabbeld, maar ik merkte wel dat ik toen dus geen oog meer had voor de Camino - okee, de drie slakken die ik tegenkwam heb ik netjes ontweken, maar mieren heb ik niet gezien en verder ook niet van de omgeving genoten. Wel van zijn gezelschap. Na ca. 4,5 km. besloot ik een koffie te nemen - had ik nog niet gehad! en wilde ik een banaan aan hem meegeven, maar dat hoefde hij niet. Okee Keith, Buen Camino! Ik zal hem zeker niet meer zien hier want hij wil morgenavond in Santiago zijn.... okeee!
Het was weer intens vandaag...... alles - de hele setting - de natuur - de muziek - mijn gedachten. Ja, ik heb God al een aantal keren ontmoet op deze Camino!
Rosita was zo lief om mij energie te sturen voor mijn knie en echt heus: zo goed als GEEN last meer gehad vandaag! Nogmaals dank Roos! XXX
LIVE how I wish you were here!
Hanen kraaien op de achtergrond, de geur van gras, de zon, twee kraaien vliegen over, de Koekkoek roept in de verte. . . I wish you were here! X X X
vrijdag 29 mei 2009
LiVE mijn kamer voor 12 euro.
Geweldig hier. Aan de Camino in mini dorp Castromaior. Als de dorps hond blaft weet je dat er iemand aankomt. Er iis een bar, dus wel eten vanavond. Lucky me! X X X
LIVE dit zijn ze!
Krijg net een brainwave, is dit kamperfoelie? ?? Huuns, die wil ik graag in de tuin! X X X
Onder de mensen.....
het is echt waar: omdat je voor de laatste 100 km. een Compostela ontvangt in Santiago (de aflaat om straks aan Petrus te laten zien, zodat je een mooie plek in de hemel krijgt!) zijn er inderdaad meer wandelaars op de Camino. Dat betekent dat het ook in de plaatsen onderweg drukker is met als gevolg dat je - indien gewenst - ook meer mensen kunt spreken. Nu had ik daar de laatste 200 km. totaal géén behoefte aan, maar ik merk dat daar wel weer ruimte voor komt.
Gistermiddag ontmoette ik 2 Duitsers die ik in de ochtend ook al had gezien in Sarria. Een van hen sprak mij aan en begon een heel verhaal, er vanuit gaande dat ik alles verstond. Heb braaf Ja und Amen gezegd maar had geen idee waar het over ging. Daarna kwam ik ze weer tegen hier in Portomarin en werd ik weer aangesproken. Of ik wel Duits verstond. Was vergeten dat het dezelfde man was dus begreep niet waarom hij dat vroeg.... ook ik word een dagje ouder ja! Toen pas begreep ik dat het dezelfde man was.
In de avond ben ik heerlijk in het zonnetje op het terras van mijn hotelletje, naast de grote kerk gaan zitten. Nu voor de derde keer kwam hij op mij af en vroeg of ik niet bij hen - inmiddels drie Duitsers - wilde komen zitten. Het was gewoon onaardig om nee te zeggen want hij was echt heel braaf. Nou - ik heb het geweten. Heb me helemaal slap gelachen de hele avond. Had een vooroordeel over de luidruchtige Duitsers; nou, maak daar maar ook gerust NL van want het hele dorp heeft mij denk ik horen lachen!! En, zoals mijn intimi weten, dat alles zonder alcohol, maar gewoon op cola en water! De heren niet: gingen van de wijn over op een soort spiritus - brandy geloof ik - maar bleven gelukkig wel normaal aanspreekbaar! We hebben echt vanalles besproken. Chris, Ralph und Ollie zal ik niet snel vergeten. Weer geleerd om niet te oordelen!
Vandaag - nee, ik ben nog niet op weg - heb ik maar 8 km. te lopen (om niet te vroeg in Santiago aan te komen) maar heb een kamer voor 10 euro.... dus ben benieuwd in welk gehucht ik beland. Dus... geen update denk ik meer voor vandaag! Het weer is weer geweldig dus ik vertrek! Dag lieve mensen - tot heel snel -
P.s. Maak er vandaag een mooie dag van en TIets: GEFELICIFLAPSTEERD!!!!!!!!!!XXX
Gistermiddag ontmoette ik 2 Duitsers die ik in de ochtend ook al had gezien in Sarria. Een van hen sprak mij aan en begon een heel verhaal, er vanuit gaande dat ik alles verstond. Heb braaf Ja und Amen gezegd maar had geen idee waar het over ging. Daarna kwam ik ze weer tegen hier in Portomarin en werd ik weer aangesproken. Of ik wel Duits verstond. Was vergeten dat het dezelfde man was dus begreep niet waarom hij dat vroeg.... ook ik word een dagje ouder ja! Toen pas begreep ik dat het dezelfde man was.
In de avond ben ik heerlijk in het zonnetje op het terras van mijn hotelletje, naast de grote kerk gaan zitten. Nu voor de derde keer kwam hij op mij af en vroeg of ik niet bij hen - inmiddels drie Duitsers - wilde komen zitten. Het was gewoon onaardig om nee te zeggen want hij was echt heel braaf. Nou - ik heb het geweten. Heb me helemaal slap gelachen de hele avond. Had een vooroordeel over de luidruchtige Duitsers; nou, maak daar maar ook gerust NL van want het hele dorp heeft mij denk ik horen lachen!! En, zoals mijn intimi weten, dat alles zonder alcohol, maar gewoon op cola en water! De heren niet: gingen van de wijn over op een soort spiritus - brandy geloof ik - maar bleven gelukkig wel normaal aanspreekbaar! We hebben echt vanalles besproken. Chris, Ralph und Ollie zal ik niet snel vergeten. Weer geleerd om niet te oordelen!
Vandaag - nee, ik ben nog niet op weg - heb ik maar 8 km. te lopen (om niet te vroeg in Santiago aan te komen) maar heb een kamer voor 10 euro.... dus ben benieuwd in welk gehucht ik beland. Dus... geen update denk ik meer voor vandaag! Het weer is weer geweldig dus ik vertrek! Dag lieve mensen - tot heel snel -
P.s. Maak er vandaag een mooie dag van en TIets: GEFELICIFLAPSTEERD!!!!!!!!!!XXX
donderdag 28 mei 2009
Portomarin
Dat was een mooie wandeldag! Vanmorgen om 8.00 uur uit O Brea vertrokken - het 100 km. punt van de Camino. Het was nog best fris dus bij de eerste refugio lekker koffie gedronken met een stuk cake. Eten ze hier wel vaker als ontbijt! Toen ik weer was opgewarmd verder op de Camino. Het lijkt hier wel Engeland of Zwitserland met heuvelachtig landschap - super groen overal - en schitterende smalle paden door mini mini dorpjes. Er is hier echt heel veel verval - dat valt op. En niet wegens de recessie, maar duidelijk al jaren geleden verlaten panden in slechte staat. Buitenkansje voor wie eens iets anders wil! Maarrrr dan moet je wel van bezoek houden, d.w.z. niemand in de winter en in de zomer iedere dag van ca. 6 AM tot 6 AM. En hard werken; bedden verschonen, eten bereiden, vriendelijk zijn tegen iedereen(!) en de boel schoonhouden. Voor wie wil: grijp je kans!!
De paden gingen wel weer steil omhoog en idem omlaag... de knie heeft het overleefd maar is er niet echt blij mee. En dan te weten dat er morgen weer een op en neer dag komt, maar dan maar 8 km. geloof ik.
De Koekkoek zat op me te wachten om 08.00 uur en gedurende de dag is hij bij me gebleven. Ook de krekels lieten van zich horen. De heerlijke geur van de gele brem blijft mij nu levenslang bij en die andere plant waarvan ik maar schrijf dat het jasmijn is, maar dat moet ik toch echt nog even googelen. Ruikt echt HEERLIJK!
Halverwege in de bergen in een nieuwe albergue (in maart geopend) 4 leuke dames ontmoet. 3 uit Canada en eentje uit Australië. Vier vriendinnen vanuit Pamplona samen op stap. Zeer gedurfd vind ik: met name met z´n viertjes op pad gaan! Eentje had al een spier probleem onder haar voet gehad - langs het ziekenhuis geweest en een paar dagen met de trein-bus gereisd terwijl de anderen verder liepen.
Ze wilden een foto van mij... (?) omdat ze mij een held vonden dat ik alleen reis.
Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dat juist gemakkelijk is, maar dat ging er niet helemaal in.
We hebben een interessant gesprek gehad over toeval en de manieren om de Camino te beleven. Het zijn echt leuke dames!! Wellicht zie ik ze nog een keer.
Dat is zo heerlijk; om elke hoek is weer iets nieuws te ontdekken. Of je loopt door of je stopt en kijkt of het wat voor jou is. Dat vind ik echt de ultieme vorm van vrijheid op de Camino.
Ik dacht een fijn hotel te hebben gereserveerd, maar het bleek een duffe ingestofte boel te zijn! Dus de reservering weer ongedaan gemaakt en terug Portomarin in. Het is niet echt een mooi dorp. Het ligt tegen de berg aan, omdat de oorspronkelijke stad nu onder water ligt. Het moest onder water dankzij de nieuwe dam die in 1963 werd gebouwd! Vreemd idee dat die stad daar nog ligt..brrrrrrr Je komt de stad binnen over een hele hele lange brug en weet dan dat daaronder, diep in het donker, de oude stad ligt.... doodeng!
Maar goed - het centrum is 1 lange straat met een paar winkeltjes en 2 internetcafees. Mijn hotelletje ligt naast de Kerk en is een piepkamertje met 2 bedjes aan de achterkant. Lekker rustig slapen dus.
Oh ja, over rustig slapen gesproken: gisteren het voetbal..... alle Spanjaarden volledig op tilt na de winst: toeterende auto´s in Sarria; zelfs vuurwerk!
Gelukkig had ik dubbele ramen en heb de airco met fan aangezet: ohropax in en heerlijk liggen slapen.
Heb snel even tussendoor de jasmijn gegoogled en ja, die ben ik ook vaak tegengekomen maar is niet de bloem die ik bedoel.... het heeft allemaal kleine steeltjes - geel en zacht oranje. Ziet er vreemd uit en groeit in een struik.
Nou, wie het weet mag het mailen!
Het is heerlijk WARM WARM WARM hier maar ik vind het niet erg. Zorg gewoon dat ik vroeg wandel zodat ik in de middag een beetje kan relaxen. Had er vandaag wel heel lang over gedaan dus heb mijn siësta gemist. Ach ja, kan morgen misschien wel weer.
De paden gingen wel weer steil omhoog en idem omlaag... de knie heeft het overleefd maar is er niet echt blij mee. En dan te weten dat er morgen weer een op en neer dag komt, maar dan maar 8 km. geloof ik.
De Koekkoek zat op me te wachten om 08.00 uur en gedurende de dag is hij bij me gebleven. Ook de krekels lieten van zich horen. De heerlijke geur van de gele brem blijft mij nu levenslang bij en die andere plant waarvan ik maar schrijf dat het jasmijn is, maar dat moet ik toch echt nog even googelen. Ruikt echt HEERLIJK!
Halverwege in de bergen in een nieuwe albergue (in maart geopend) 4 leuke dames ontmoet. 3 uit Canada en eentje uit Australië. Vier vriendinnen vanuit Pamplona samen op stap. Zeer gedurfd vind ik: met name met z´n viertjes op pad gaan! Eentje had al een spier probleem onder haar voet gehad - langs het ziekenhuis geweest en een paar dagen met de trein-bus gereisd terwijl de anderen verder liepen.
Ze wilden een foto van mij... (?) omdat ze mij een held vonden dat ik alleen reis.
Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dat juist gemakkelijk is, maar dat ging er niet helemaal in.
We hebben een interessant gesprek gehad over toeval en de manieren om de Camino te beleven. Het zijn echt leuke dames!! Wellicht zie ik ze nog een keer.
Dat is zo heerlijk; om elke hoek is weer iets nieuws te ontdekken. Of je loopt door of je stopt en kijkt of het wat voor jou is. Dat vind ik echt de ultieme vorm van vrijheid op de Camino.
Ik dacht een fijn hotel te hebben gereserveerd, maar het bleek een duffe ingestofte boel te zijn! Dus de reservering weer ongedaan gemaakt en terug Portomarin in. Het is niet echt een mooi dorp. Het ligt tegen de berg aan, omdat de oorspronkelijke stad nu onder water ligt. Het moest onder water dankzij de nieuwe dam die in 1963 werd gebouwd! Vreemd idee dat die stad daar nog ligt..brrrrrrr Je komt de stad binnen over een hele hele lange brug en weet dan dat daaronder, diep in het donker, de oude stad ligt.... doodeng!
Maar goed - het centrum is 1 lange straat met een paar winkeltjes en 2 internetcafees. Mijn hotelletje ligt naast de Kerk en is een piepkamertje met 2 bedjes aan de achterkant. Lekker rustig slapen dus.
Oh ja, over rustig slapen gesproken: gisteren het voetbal..... alle Spanjaarden volledig op tilt na de winst: toeterende auto´s in Sarria; zelfs vuurwerk!
Gelukkig had ik dubbele ramen en heb de airco met fan aangezet: ohropax in en heerlijk liggen slapen.
Heb snel even tussendoor de jasmijn gegoogled en ja, die ben ik ook vaak tegengekomen maar is niet de bloem die ik bedoel.... het heeft allemaal kleine steeltjes - geel en zacht oranje. Ziet er vreemd uit en groeit in een struik.
Nou, wie het weet mag het mailen!
Het is heerlijk WARM WARM WARM hier maar ik vind het niet erg. Zorg gewoon dat ik vroeg wandel zodat ik in de middag een beetje kan relaxen. Had er vandaag wel heel lang over gedaan dus heb mijn siësta gemist. Ach ja, kan morgen misschien wel weer.
LIVE druk op de Camino vandaag! :-D
Je ziet, ik ben niet de enige hier. Schapen, koeien en honden lopen met mij mee.
LIVE nog 100 km!
De laatste honderd! Nu naar hopen dat de knie het volhoudt zodat ik S. lopend of dansend zal bereiken. Vandaag naar Portomarin. X X X .
woensdag 27 mei 2009
Engelse les op Sarria highschool.
Ja, ik zou nog vertellen hoe dat zo kwam. In Samos, waar ik mij stierlijk verveelde las ik de oproep van Nuria - de Engelse lerares - op een poster op het raam van één van de barretjes met de vraag of Peregrinos langs zouden willen komen om Engels te spreken met de leerlingen.
Leek mij wel een grappig plan dus het tel.nr. van de school gebeld en met Nuria afgesproken voor vanmorgen 09.00 uur.
Zoals altijd - netjes opgevoed - ben ik keurig op tijd bij de school. Een groepje oude gebouwen met verwaarloosde tuin en speelplaatsen eromheen moet de kinderen van Sarria motiveren om te studeren. Binnen is het niet veel beter - grote witte buizen langs de plafonds en een niet echt fijn sfeertje.
Ik word naar boven gebracht door de secretaresse - die natuurlijk geen woord Engels spreekt - en ontmoet Nuria en haar klas. Het zijn 18 kinderen van 16 tot en met 18 jaar die zenuwachtig naar hun schriftje kijken als ik oogcontact probeer te maken. Het is wel duidelijk dat Engels niet hun favoriete les is. De juf vertelt mij dat de kinderen vragen hebben voorbereid. Hun uitspraak is ronduit slecht! Ze hebben een vreselijk accent en zijn daardoor ook moeilijk te verstaan. Het niveau is echt dramatisch. Ik weet zeker dat onze kinderen met 12 jaar al 10x beter Engels spreken. Nu moeten zij mij vragen gaan stellen, maar dit gaat niet van harte. Dan maar omgedraaid en heb hun vragen gesteld. Ze vinden het maar moeilijk.
Ik probeer zo eenvoudig mogelijke vragen te stellen en zo simpel mogelijk hun vragen te beantwoorden. Ze zijn over het algemeen wel braaf - maken er gelukkig geen zooitje van. Om ze bij de les te houden vertel ik over het drugsbeleid in NL en over The red light district. Dat werkt wel want ik merk dat ze proberen om beter te luisteren. Maar ze durven niet echt. Jammer! Heb ze geprobeerd te motiveren om Pelgrims aan te spreken in het Engels met de garantie dat ze dit echt leuk vinden omdat dit nooit gebeurd. Hopelijk treffen ze dan geen Duitsers of Fransen...
Toen moesten er foto´s worden gemaakt met 2 verschillende camera´s voor een nationaal blad dat in september verschijnt. Ze vonden haar initiatief zo leuk dat ze er een verhaal over willen schrijven met foto´s. Ben benieuwd.
We hebben het ook gehad over het feit dat alle Amerikaanse films hier in het Spaans op t.v. komen. Dat scheelt natuurlijk alles - ze horen bijna geen Engels dus dan wordt het ook moeilijk om het te leren. Volgens Nuria wil de regering daar wel wat aan doen, maar wordt tegengewerkt door met name de ouderen. Het is altijd al zo geweest, dus die willen het zo laten. Daarnaast vertelt zij dat de mensen in Spanje niet van lezen houden (!). Het was een leuke ervaring.
Na afloop van de les krijg ik een waardebon voor 10 euro voor een lunch in mijn hotel! Jeetje mina, volgens mij moet ik dan wel heeeel veel eten. Toch lief!
Nu ga ik weer naar buiten. Het zonnetje is er weer en het wordt geloof ik 26 graden vandaag - d.w.z. nog veel warmer in de zon! Heb insmeerspul bij me en de cola-light ligt al op temperatuur te komen in de frigo, dus het wordt genieten vandaag! Hasta pronto!!
Leek mij wel een grappig plan dus het tel.nr. van de school gebeld en met Nuria afgesproken voor vanmorgen 09.00 uur.
Zoals altijd - netjes opgevoed - ben ik keurig op tijd bij de school. Een groepje oude gebouwen met verwaarloosde tuin en speelplaatsen eromheen moet de kinderen van Sarria motiveren om te studeren. Binnen is het niet veel beter - grote witte buizen langs de plafonds en een niet echt fijn sfeertje.
Ik word naar boven gebracht door de secretaresse - die natuurlijk geen woord Engels spreekt - en ontmoet Nuria en haar klas. Het zijn 18 kinderen van 16 tot en met 18 jaar die zenuwachtig naar hun schriftje kijken als ik oogcontact probeer te maken. Het is wel duidelijk dat Engels niet hun favoriete les is. De juf vertelt mij dat de kinderen vragen hebben voorbereid. Hun uitspraak is ronduit slecht! Ze hebben een vreselijk accent en zijn daardoor ook moeilijk te verstaan. Het niveau is echt dramatisch. Ik weet zeker dat onze kinderen met 12 jaar al 10x beter Engels spreken. Nu moeten zij mij vragen gaan stellen, maar dit gaat niet van harte. Dan maar omgedraaid en heb hun vragen gesteld. Ze vinden het maar moeilijk.
Ik probeer zo eenvoudig mogelijke vragen te stellen en zo simpel mogelijk hun vragen te beantwoorden. Ze zijn over het algemeen wel braaf - maken er gelukkig geen zooitje van. Om ze bij de les te houden vertel ik over het drugsbeleid in NL en over The red light district. Dat werkt wel want ik merk dat ze proberen om beter te luisteren. Maar ze durven niet echt. Jammer! Heb ze geprobeerd te motiveren om Pelgrims aan te spreken in het Engels met de garantie dat ze dit echt leuk vinden omdat dit nooit gebeurd. Hopelijk treffen ze dan geen Duitsers of Fransen...
Toen moesten er foto´s worden gemaakt met 2 verschillende camera´s voor een nationaal blad dat in september verschijnt. Ze vonden haar initiatief zo leuk dat ze er een verhaal over willen schrijven met foto´s. Ben benieuwd.
We hebben het ook gehad over het feit dat alle Amerikaanse films hier in het Spaans op t.v. komen. Dat scheelt natuurlijk alles - ze horen bijna geen Engels dus dan wordt het ook moeilijk om het te leren. Volgens Nuria wil de regering daar wel wat aan doen, maar wordt tegengewerkt door met name de ouderen. Het is altijd al zo geweest, dus die willen het zo laten. Daarnaast vertelt zij dat de mensen in Spanje niet van lezen houden (!). Het was een leuke ervaring.
Na afloop van de les krijg ik een waardebon voor 10 euro voor een lunch in mijn hotel! Jeetje mina, volgens mij moet ik dan wel heeeel veel eten. Toch lief!
Nu ga ik weer naar buiten. Het zonnetje is er weer en het wordt geloof ik 26 graden vandaag - d.w.z. nog veel warmer in de zon! Heb insmeerspul bij me en de cola-light ligt al op temperatuur te komen in de frigo, dus het wordt genieten vandaag! Hasta pronto!!
Heerlijke avond in Sarria!
Wat een luxe! Een heus bad en vervolgens heeeeeeeeerlijk gegeten in het restaurant! En ja hoor, de Yank zat er ook. Bleek dat zijn hotel dus niet in Sarria was maar 5 km. van de Camino, dus hij zit hier nu ook. Hij heeft heimwee dus wil nu graag naar Santiago en dan door naar huis. Hij mist de ´luxery´. Begrijp ik niet helemaal want hij heeft uitsluitend in luxe hotels geslapen die, zo vertelde hij, vooraf allemaal waren gereserveerd. Dit werpt een ander licht op zijn verhaal dat hij het zo rustig aan doet elke dag. Hij begreep niet waarom mensen zo snel naar hun volgende bestemming wilden, ´alleen om een slaapplek te regelen´! Ja, zo kan ik het ook!! Dit was namelijk wel mijn dilemma elke keer. Om vrij te zijn neem je dus het risico dat je geen slaapplek hebt in het volgende gehucht.... en ja, dat risico moet je wel durven nemen.
Ik heb genoten van het verse brood, de lekkere eerpsen en het heeerlijke stuk vlees! Oh ja en het was het Pelgrimsmenu, dus ik heb echt niet gek gedaan. Begon met asperges, daarna vlees en voor toe een stuk Viënetta-ijs! Dit alles voor 13 euro. Kopje koffie toe en ik voelde mij vreselijk verwend! Kan me al verheugen op het eten vanavond.
Heb weer, als gebruikelijk, mijn handwas gedaan in de wasbak. Werkt prima. Met al die speciale wandelkleren droogt alles in no time. Ideaal.
Pas rond 22.50 uur de mand in gegaan. Oh ja, dat was ook nog grappig - nou ja, eigenlijk niet: ik doe het licht uit en vervolgens zie ik aan het plafond én reflecterend in de spiegel en fel groen lampje elke 10 seconden flitsen.... rookalarm. NEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik rook niet en wil nu echt meuren dus dit moet stoppen. Het plafond is te hoog om de batterij er uit te halen, dus over op plan B.
Heb nog sporterstape bij me, dus licht weer aan, tape gevonden en toen, al springend op het bed geprobeerd er op te plakken. Lukte niet: het plafond is écht hoog!
Over op plan C: met 1 wandelstok en aan de punt het tape geprobeerd er op te plakken.
Lukt niet.
Nu heel gemotiveerd over op plan D: wandelstok 1 met tape op de punt en met wandelstok 2 voorzichtig vastplakken. HET WERKT! Dit nog 2x herhaald, want het lichtje is zo vreselijk fel dat het er doorheen komt. Pffffff. Ik val in slaap!
Ik heb genoten van het verse brood, de lekkere eerpsen en het heeerlijke stuk vlees! Oh ja en het was het Pelgrimsmenu, dus ik heb echt niet gek gedaan. Begon met asperges, daarna vlees en voor toe een stuk Viënetta-ijs! Dit alles voor 13 euro. Kopje koffie toe en ik voelde mij vreselijk verwend! Kan me al verheugen op het eten vanavond.
Heb weer, als gebruikelijk, mijn handwas gedaan in de wasbak. Werkt prima. Met al die speciale wandelkleren droogt alles in no time. Ideaal.
Pas rond 22.50 uur de mand in gegaan. Oh ja, dat was ook nog grappig - nou ja, eigenlijk niet: ik doe het licht uit en vervolgens zie ik aan het plafond én reflecterend in de spiegel en fel groen lampje elke 10 seconden flitsen.... rookalarm. NEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik rook niet en wil nu echt meuren dus dit moet stoppen. Het plafond is te hoog om de batterij er uit te halen, dus over op plan B.
Heb nog sporterstape bij me, dus licht weer aan, tape gevonden en toen, al springend op het bed geprobeerd er op te plakken. Lukte niet: het plafond is écht hoog!
Over op plan C: met 1 wandelstok en aan de punt het tape geprobeerd er op te plakken.
Lukt niet.
Nu heel gemotiveerd over op plan D: wandelstok 1 met tape op de punt en met wandelstok 2 voorzichtig vastplakken. HET WERKT! Dit nog 2x herhaald, want het lichtje is zo vreselijk fel dat het er doorheen komt. Pffffff. Ik val in slaap!
dinsdag 26 mei 2009
Zon in Sarria!
Vanmorgen op tijd opgestaan en weer een bijzondere ontmoeting gehad bij het ontbijt! Een Yank, maar dan wel een bijzondere. Hij is schrijver; zijn 1e boek: Mississippi Sissy - jawel u raadt het al! Een schat van een man: 53 jaar en verblijft uitsluitend in hotels en het liefst de luxe hotels. Nu ben ik die nog niet tegengekomen, maar hij beweert dat hij in Sarria een hotel met Spa heeft! Nou, volgens ingewijden hier bestaat die niet in Sarria, dus ik vrees dat het afzien wordt voor hem als hij vanmiddag aankomt. Ook hij neemt zijn tijd en zegt zelf dat hij het type is dat over mieren heen stapt en niet op de mieren stapt die hij tegen komt. Hij vertelt dat hij foto´s heeft gemaakt van slakken: me too! Grappig. Ben benieuwd of ik hem nog zie. Ik dacht dat het een goed idee zou zijn als ik een goed hotel zou hebben in Sarria dus had Alfonso IV geboekt. Mij te modern van buiten, maar toch maar naar binnen. Staan er twee Pelgrims (Engelse mannen) bij de balie van, ik schat, ruim 60 die allebei een kamer boeken. Ik ben dus niet de enige die af en toe in bad wil! De prijzen voor kamers liggen hier overigens een stuk lager dan in NL.
Het plan is hier 2 dagen te blijven, want anders ben ik te vroeg in Santiago. Wil wel Joost ontmoeten voor de Kathedraal als ik daar aankom, dus dan MOET ik het nu rustiger aan doen. Prima voor mijn rechterknie, die het beter doet sinds ik vanmorgen bij de Farmacia een knieband heb gekocht. Oh ja, de apotheker zelf was helemaal bezorgd en kwam ´helpen´, maar de stinkerd wilde alleen maar bij het afscheid een ferme hug mét 4 zoenen. Okee dan maar! Hij blij hahahaha. Heb heerlijk gezongen vandaag, want door de regen heb ik niet de route door het bos genomen, is niet te doen met al die modder, maar ben ik langs de weg gelopen. Dan kun je heerlijk galmen - valt niet op! Ik zag Sarria liggen mét de zon er al op en nu, inderdaad, is er zon buiten! Geweldig!! Ben heel blij. Ga nu eens de omgeving verkennen. Oh...voor ik het vergeet: morgenochtend om 09.00 uur ga ik Engels les geven op de middelbare school hier in Sarria.... Morgen dus meer over hoe dat is geweest en hoe dat zo is gekomen. XXX
Het plan is hier 2 dagen te blijven, want anders ben ik te vroeg in Santiago. Wil wel Joost ontmoeten voor de Kathedraal als ik daar aankom, dus dan MOET ik het nu rustiger aan doen. Prima voor mijn rechterknie, die het beter doet sinds ik vanmorgen bij de Farmacia een knieband heb gekocht. Oh ja, de apotheker zelf was helemaal bezorgd en kwam ´helpen´, maar de stinkerd wilde alleen maar bij het afscheid een ferme hug mét 4 zoenen. Okee dan maar! Hij blij hahahaha. Heb heerlijk gezongen vandaag, want door de regen heb ik niet de route door het bos genomen, is niet te doen met al die modder, maar ben ik langs de weg gelopen. Dan kun je heerlijk galmen - valt niet op! Ik zag Sarria liggen mét de zon er al op en nu, inderdaad, is er zon buiten! Geweldig!! Ben heel blij. Ga nu eens de omgeving verkennen. Oh...voor ik het vergeet: morgenochtend om 09.00 uur ga ik Engels les geven op de middelbare school hier in Sarria.... Morgen dus meer over hoe dat is geweest en hoe dat zo is gekomen. XXX
Samos, vamos!
LIVE vanuit Sarria!
Zoals jullie wellicht hebben begrepen was er in Samos wel degelijk een groot klooster maar helaas, door het onweer, geen internet! Het laatste stuk naar Samos ging weer redelijk heftig naar beneden, d.w.z. doordat de koeienvlaaien lekker nat en goed glad waren ging het soms sneller dan ik wilde. Vandaag viel de tocht ook weer een beetje tegen, d.w.z. dat het langer duurde dan verwacht. Mijn kaart geeft wel aan dat je b.v. van 650 naar 550 mtr. gaat, maar vertelt daar niet bij dat daar tussen nog 20 stijgingen en dus ook afdalingen zitten. Ach, je kunt het ook allemaal maar beter niet van te voren weten denk ik. Als je eenmaal loopt dan komt het ritme vanzelf en als je geniet van wat je tegenkomt (dus ook van die stront!) en je daar niet over opwindt, dan is het echt goed te doen.
In het hotel werd gezegd dat er om 12.00 uur een mis zou zijn, dus ik naar de mis. Nadeel was dat ik nog niet onder een douche was geweest dus toen ik er eenmaal zat begon ik te rillen als een rietje - het was daar zó koud en mijn lijf ook dat ik na 15 min. besloot maar terug te gaan naar het hotel, recht tegenover het klooster.
Het klooster is een imposant gebouw met binnenplaats. Van buiten ziet het er redelijk vergaan uit maar het heeft wel uitstraling. Na een douche heerlijk siësta. Toen weer het dorp in, maar wat bleek - het zijn 20 huizen met het klooster; er is niet eens een bakker!!! Okee, wel 3 barretjes, dus die maar afgelopen. Ben toch blij dat ik allergisch ben voor alcohol want je zou zomaar overal blijven hangen om de tijd door te brengen! Overigens moet je dan ook van tabak houden, want overal staat het blauw van de rook. Zou verboden moeten worden.
Dit doet mij denken aan Susanne, de Duitse, die vertelde dat ze longkanker heeft gehad, maar nu genezen is! Er gebeuren dus wel degelijk wonderen. De dommerd was weer gaan roken maar beloofde dat ze in DU weer zou stoppen, want dan ging ze weer over op hasj. Okeeeeee...ieder zijn meug. Ik had de meisjes 2 dagen geleden ge-smst of het goed met ze ging. Gelukkig waren zij al in Sarria aangekomen en het ging prima. Ik zal ze nu echt niet meer tegenkomen op de Camino.
Wie ik wel tegenkwam de eerste avond in Samos waren Richard en Glorin (Puerto Rico). Ze waren (weer) helemaal verkeerd gelopen en hadden er wel 6 uur over gedaan! Hun les; denk zelf na en laat je niet zomaar door anderen de weg wijzen. Het was heel gezellig om hen beter te leren kennen. Ze werken als vrijwilligers voor de daklozen in Puerto Rico en vonden het een ervaring in de Refugio´s te slapen en zo te voelen hoe het is om geen privacy te hebben en een douche die dan weer koud en dan weer een beetje warm is. Het zijn hele lieve mensen. Ik heb hun emailadres dus zal zeker contact met hen houden.
Gisteren bleef ik dus een extra dag in Samos omdat het goot van de regen en het volgens het nieuws pas dinsdag beter zou zijn. In de avond ging ik naar Glorin en Richard in de refugio van het klooster. We zouden daar worden opgehaald voor de mis. Wat bleek: we kregen eerst een korte rondleiding over de binnenplaats door het klooster en vervolgens een privé mis op de 1e étage van het klooster. Ik ben niet Katholiek opgevoed en heb dus weinig met de rituelen die zij gebruiken. Sterker nog, ik baalde want we moesten steeds opstaan, zitten, opstaan, zitten, opstaan, zitten en ik heb last van mijn knie! Zou Onze Lieve Heer het niet gewoon goed vinden als iedereen zou blijven zitten? Toch maar braaf voorzichtig op en neer. De ´zanger´ van die avond was ook de bediende in de kloosterwinkel. Een hele grappige vent met een grote bult op zijn kin. Net niet echt! Eentje deed mij denken aan Pake Wielenga en er was er ook eentje met een échte monniksschedel, inclusief zijn haardracht. Helaas durfde ik geen foto van hem te maken. Het is duidelijk niet aan mij besteed zo´n hele opvoering. Daarna werden we (de ca. 50 Pelgrims) via een trap naar beneden en weer de kerk in geleid. Daar begon de mis voor het gewone volk. Nou, niet voor mij want 2x op 1 dag vond ik als niet Katholiek meer dan genoeg.
De tweede dag in Samos werd helaas geen bijzondere dag. Het regende, regende, regende, dus van bar, naar bar, naar bar en terug naar het hotel voor siësta, weer naar de bar etc. En wat deed ik daar? Bocadillo´s (stokbrood) met ham-kaas eten, cola-light en café con leche drinken en mijn dagboek bijwerken. Niet echt heel speciaal. Wel in de avond genoten in mijn mand met de muziek van Margrietje hard in mijn oren: clavecimbel, cello en dwarsfluit. Ik heb genoten alsof het een privé concertje vanuit de hemel was! Ontroerend.
Zoals jullie wellicht hebben begrepen was er in Samos wel degelijk een groot klooster maar helaas, door het onweer, geen internet! Het laatste stuk naar Samos ging weer redelijk heftig naar beneden, d.w.z. doordat de koeienvlaaien lekker nat en goed glad waren ging het soms sneller dan ik wilde. Vandaag viel de tocht ook weer een beetje tegen, d.w.z. dat het langer duurde dan verwacht. Mijn kaart geeft wel aan dat je b.v. van 650 naar 550 mtr. gaat, maar vertelt daar niet bij dat daar tussen nog 20 stijgingen en dus ook afdalingen zitten. Ach, je kunt het ook allemaal maar beter niet van te voren weten denk ik. Als je eenmaal loopt dan komt het ritme vanzelf en als je geniet van wat je tegenkomt (dus ook van die stront!) en je daar niet over opwindt, dan is het echt goed te doen.
In het hotel werd gezegd dat er om 12.00 uur een mis zou zijn, dus ik naar de mis. Nadeel was dat ik nog niet onder een douche was geweest dus toen ik er eenmaal zat begon ik te rillen als een rietje - het was daar zó koud en mijn lijf ook dat ik na 15 min. besloot maar terug te gaan naar het hotel, recht tegenover het klooster.
Het klooster is een imposant gebouw met binnenplaats. Van buiten ziet het er redelijk vergaan uit maar het heeft wel uitstraling. Na een douche heerlijk siësta. Toen weer het dorp in, maar wat bleek - het zijn 20 huizen met het klooster; er is niet eens een bakker!!! Okee, wel 3 barretjes, dus die maar afgelopen. Ben toch blij dat ik allergisch ben voor alcohol want je zou zomaar overal blijven hangen om de tijd door te brengen! Overigens moet je dan ook van tabak houden, want overal staat het blauw van de rook. Zou verboden moeten worden.
Dit doet mij denken aan Susanne, de Duitse, die vertelde dat ze longkanker heeft gehad, maar nu genezen is! Er gebeuren dus wel degelijk wonderen. De dommerd was weer gaan roken maar beloofde dat ze in DU weer zou stoppen, want dan ging ze weer over op hasj. Okeeeeee...ieder zijn meug. Ik had de meisjes 2 dagen geleden ge-smst of het goed met ze ging. Gelukkig waren zij al in Sarria aangekomen en het ging prima. Ik zal ze nu echt niet meer tegenkomen op de Camino.
Wie ik wel tegenkwam de eerste avond in Samos waren Richard en Glorin (Puerto Rico). Ze waren (weer) helemaal verkeerd gelopen en hadden er wel 6 uur over gedaan! Hun les; denk zelf na en laat je niet zomaar door anderen de weg wijzen. Het was heel gezellig om hen beter te leren kennen. Ze werken als vrijwilligers voor de daklozen in Puerto Rico en vonden het een ervaring in de Refugio´s te slapen en zo te voelen hoe het is om geen privacy te hebben en een douche die dan weer koud en dan weer een beetje warm is. Het zijn hele lieve mensen. Ik heb hun emailadres dus zal zeker contact met hen houden.
Gisteren bleef ik dus een extra dag in Samos omdat het goot van de regen en het volgens het nieuws pas dinsdag beter zou zijn. In de avond ging ik naar Glorin en Richard in de refugio van het klooster. We zouden daar worden opgehaald voor de mis. Wat bleek: we kregen eerst een korte rondleiding over de binnenplaats door het klooster en vervolgens een privé mis op de 1e étage van het klooster. Ik ben niet Katholiek opgevoed en heb dus weinig met de rituelen die zij gebruiken. Sterker nog, ik baalde want we moesten steeds opstaan, zitten, opstaan, zitten, opstaan, zitten en ik heb last van mijn knie! Zou Onze Lieve Heer het niet gewoon goed vinden als iedereen zou blijven zitten? Toch maar braaf voorzichtig op en neer. De ´zanger´ van die avond was ook de bediende in de kloosterwinkel. Een hele grappige vent met een grote bult op zijn kin. Net niet echt! Eentje deed mij denken aan Pake Wielenga en er was er ook eentje met een échte monniksschedel, inclusief zijn haardracht. Helaas durfde ik geen foto van hem te maken. Het is duidelijk niet aan mij besteed zo´n hele opvoering. Daarna werden we (de ca. 50 Pelgrims) via een trap naar beneden en weer de kerk in geleid. Daar begon de mis voor het gewone volk. Nou, niet voor mij want 2x op 1 dag vond ik als niet Katholiek meer dan genoeg.
De tweede dag in Samos werd helaas geen bijzondere dag. Het regende, regende, regende, dus van bar, naar bar, naar bar en terug naar het hotel voor siësta, weer naar de bar etc. En wat deed ik daar? Bocadillo´s (stokbrood) met ham-kaas eten, cola-light en café con leche drinken en mijn dagboek bijwerken. Niet echt heel speciaal. Wel in de avond genoten in mijn mand met de muziek van Margrietje hard in mijn oren: clavecimbel, cello en dwarsfluit. Ik heb genoten alsof het een privé concertje vanuit de hemel was! Ontroerend.
zondag 24 mei 2009
LIVE het klooster van Samos
Na drie uur door de bergen met af en toe een buitje ligt daar het klooster. Nog even dalen. Hoop op internet maar betwijfel het. X X X
zaterdag 23 mei 2009
Regen en onweer.....
maar........ ik lag gelukkig in mijn mandje, siësta te houden, dus no problema!
Gisteren was een redelijk zware dag. De klim naar 1300 meter was met name het laatste stuk heftig. Overigens, de laatste paar dagen had HP Kerkeling zijn tas mee laten nemen met de taxi-service! De Duitse meisjes met de hond noemen dat The Heros! omdat ze hun rugzakken niet zelf dragen maar wel de Camino lopen. Ik probeer niet te oordelen, maar er zijn er veel die dat doen. Not me! Nee, van de rugzak heb ik eigenlijk niet zoveel last, d.w.z. degenen die er wel last van hebben zijn mijn knietjes want die moeten het gewicht (dus niet alleen het lijf!) wel dragen. Het dalen blijft voor hen niet echt fijn. Er lopen ook veel mensen met kniebanden om maar ik heb begrepen dat dat niet echt helpt, dus dat laat ik maar.
Toen ik uiteindelijk heftig ademend - briesend - het laatste stukje op was geklommen zat daar Kirsten uit Zweden. Ze moest erg lachen want had mij al van verre aan horen komen en vroeg zich af wie dat zou zijn. Ik dus, maar mét smile want echt heus waar, ik geniet!
Direkt besloten om aan de overkant in Hostal Alto do Poio te vragen of ze een kamer voor mij hebben. Ben niet van plan om vandaag nog eens 4 of 5 uur te lopen. Aangezien het vrijdagavond is zijn de meeste hotelletjes door de toeristen gereserveerd. Gelukkig is er nog een kamer vrij. Niet echt gezellig, maar als ik slaap heb ik mijn ogen toch dicht en het is heerlijk weer, dus de middag breng ik verder buiten door. Heb met Kisten gezellig zitten praten, maar zij moet wel verder vanmiddag. Ik heb het inmiddels door. De grote fout die mensen m.i. maken is dat ze in te weinig tijd teveel kilometers moeten maken om Santiago te halen. Waarom?? Ik vind het maar dom. Doe het dan in etappes, zoals anderen doen. Ieder jaar een stuk. Dan geniet je volgens mij veel meer dan als een dolle door te moeten hobbelen met kapotte voeten etc. Je merkt dat ze ook niet echt genieten van de omgeving. Dat is echt zonde, want de natuur is zó mooi!
Vanavond heb ik geen zin in het Pelgrims menu met vette slappe frieten, dus ik bestel een mixed salade en daarna macaroni. Ik zit aan tafel met 4 Fransen en 4 Koreanen. Het is zo grappig om te zien dat noch de Koreanen, noch de Fransen een woord Spaans spreken en de Spanjaarden.... die blijven gewoon Spaans spreken! De Koreanen lopen de Camino met handschoentjes aan, lange broek én doekjes om hun mond. Lekker schoon! maar geen gezicht.
Gister had ik wel een heel bijzondere ontmoeting. Een RAS Amsterdammer die zo niet te filmen plat Amsterdams sprak dat ik er gewoon bewondering voor kreeg! Het zou een echte nieuwe taal kunnen zijn!!
En nu het mooiste... zijn beroep.... hahahahahahha!
Zijn familie is jaren geleden begonnen als linnenverhuurders aan slagerijen (begreep ik ook niet helemaal maar goed) en restaurants maar hebben die handel vervolgens ingeruild voor: pandjes voor hoeren! Jawel: ze beheren 41 ramen voor de dames. Kreeg een heel verhaal over de burgemeester die wil onteigenen etc.etc. Het was echt een aardige vent en een bijzondere ontmoeting.
Op tijd in mijn mand, maar rond 11 uur SILENCIO POR FAVOR moeten schreeuwen naar de Spanjaarden die naast mij (nee, niet naast mij) lagen. Het werd gelukkig direkt stil!
Om 6.45 uur was ik wakker. Vraag mij niet waarom! Dus... voor het eerst stond ik om 07.00 uur buiten! Klaar voor de nieuwe dag. Muziekje in mijn oren en op naar het eerse dorp een uurtje verderop voor mijn ontbijt.
Het is bewolkt, maar niet echt koud. De wolken hangen beneden mij in het dal en zweven langzaam omhoog.
In het eerste dorpje blijkt niets te zijn, dus door naar het tweede dorp. Daar is een refugio dus ook eten! Ik praat even met Marie uit New Zealand! Uit Wellington, dus ik vertel haar dat wij zo hebben genoten van het Te Papa Museum daar. De kinderen vonden dat zo mooi, dat we ze een dag later daar weer hebben afgezet zodat ze het weer konden bekijken. De musea zijn daar overal gratis! Super formule.
Maar goed, terwijl zij vraagt hoe ik heet en vervolgens vertelt dat haar dochter ook Elisabeth heet staat Suzanne opeens voor mij!
Ze is in tranen als ze vertelt dat Juan de dag daarvoor weer terug moest naar Mallorca en dat zij en Marlena, haar zusje, en de hond tot 23.15 uur de vorige avond hadden gelopen voor ze daar waren aangekomen. Met de hond kom je hier nergens binnen, dus hadden ze de tent tegen de refugio aan gezet. Het was ontzettend koud en veel lawaai van wilde zwijnen die de honden in het dorp wakker hielden en een koe die volgens Marlena moet zijn bevallen omdat ze zoveel MOE gerufen hätte! Mijn Duits wordt hier wel steeds beter dankzij Suzanne en Marlena. We spreken Duits, afgewisseld met Engels.
Na een ontbijtje met een super gezellige hospitalera (heb ik mee staan swingen op de muziek die ze op had staan achter de bar - gek wijf!) hebben de dames de tent weer ingepakt en zijn we rond 10 uur verder gelopen. Drie uur later kwamen we hier aan (Tricastela) en besloot ik hier te blijven. Ik heb in 12 km een daling gemaakt van 1337 naar 675 mtr en vond het wel genoeg. Daarbij is Santiago ´nog maar´ 135 km. dus ik moet het een beetje rustig aan doen, hihi. Afscheid genomen van de meisjes en Pebbles, de hond. Voor de 3e keer! Nu moeten ze echt haast gaan maken om de 30e in Finisterra te zijn.
De zon is weer gaan schijnen hoor ik net achter mij (ik zit in een refugio met internet maar hoef hier gelukkig niet te blijven vannacht!) dus ik ga weer naar buiten.
Lieve mensen - morgen weer een zware dag voor de boeg naar Sarria (19 km.) met hopelijk internet als ik ergens een slaapplek vind. Ik realiseer mij nu dat ik al vanaf 12 mei iedere dag minimaal 3-4 uur heb gelopen! De Camino wil inderdaad gelopen worden en trekt mij ieder ochtend weer aan ... ondanks alles. Heel bijzonder!
Gisteren was een redelijk zware dag. De klim naar 1300 meter was met name het laatste stuk heftig. Overigens, de laatste paar dagen had HP Kerkeling zijn tas mee laten nemen met de taxi-service! De Duitse meisjes met de hond noemen dat The Heros! omdat ze hun rugzakken niet zelf dragen maar wel de Camino lopen. Ik probeer niet te oordelen, maar er zijn er veel die dat doen. Not me! Nee, van de rugzak heb ik eigenlijk niet zoveel last, d.w.z. degenen die er wel last van hebben zijn mijn knietjes want die moeten het gewicht (dus niet alleen het lijf!) wel dragen. Het dalen blijft voor hen niet echt fijn. Er lopen ook veel mensen met kniebanden om maar ik heb begrepen dat dat niet echt helpt, dus dat laat ik maar.
Toen ik uiteindelijk heftig ademend - briesend - het laatste stukje op was geklommen zat daar Kirsten uit Zweden. Ze moest erg lachen want had mij al van verre aan horen komen en vroeg zich af wie dat zou zijn. Ik dus, maar mét smile want echt heus waar, ik geniet!
Direkt besloten om aan de overkant in Hostal Alto do Poio te vragen of ze een kamer voor mij hebben. Ben niet van plan om vandaag nog eens 4 of 5 uur te lopen. Aangezien het vrijdagavond is zijn de meeste hotelletjes door de toeristen gereserveerd. Gelukkig is er nog een kamer vrij. Niet echt gezellig, maar als ik slaap heb ik mijn ogen toch dicht en het is heerlijk weer, dus de middag breng ik verder buiten door. Heb met Kisten gezellig zitten praten, maar zij moet wel verder vanmiddag. Ik heb het inmiddels door. De grote fout die mensen m.i. maken is dat ze in te weinig tijd teveel kilometers moeten maken om Santiago te halen. Waarom?? Ik vind het maar dom. Doe het dan in etappes, zoals anderen doen. Ieder jaar een stuk. Dan geniet je volgens mij veel meer dan als een dolle door te moeten hobbelen met kapotte voeten etc. Je merkt dat ze ook niet echt genieten van de omgeving. Dat is echt zonde, want de natuur is zó mooi!
Vanavond heb ik geen zin in het Pelgrims menu met vette slappe frieten, dus ik bestel een mixed salade en daarna macaroni. Ik zit aan tafel met 4 Fransen en 4 Koreanen. Het is zo grappig om te zien dat noch de Koreanen, noch de Fransen een woord Spaans spreken en de Spanjaarden.... die blijven gewoon Spaans spreken! De Koreanen lopen de Camino met handschoentjes aan, lange broek én doekjes om hun mond. Lekker schoon! maar geen gezicht.
Gister had ik wel een heel bijzondere ontmoeting. Een RAS Amsterdammer die zo niet te filmen plat Amsterdams sprak dat ik er gewoon bewondering voor kreeg! Het zou een echte nieuwe taal kunnen zijn!!
En nu het mooiste... zijn beroep.... hahahahahahha!
Zijn familie is jaren geleden begonnen als linnenverhuurders aan slagerijen (begreep ik ook niet helemaal maar goed) en restaurants maar hebben die handel vervolgens ingeruild voor: pandjes voor hoeren! Jawel: ze beheren 41 ramen voor de dames. Kreeg een heel verhaal over de burgemeester die wil onteigenen etc.etc. Het was echt een aardige vent en een bijzondere ontmoeting.
Op tijd in mijn mand, maar rond 11 uur SILENCIO POR FAVOR moeten schreeuwen naar de Spanjaarden die naast mij (nee, niet naast mij) lagen. Het werd gelukkig direkt stil!
Om 6.45 uur was ik wakker. Vraag mij niet waarom! Dus... voor het eerst stond ik om 07.00 uur buiten! Klaar voor de nieuwe dag. Muziekje in mijn oren en op naar het eerse dorp een uurtje verderop voor mijn ontbijt.
Het is bewolkt, maar niet echt koud. De wolken hangen beneden mij in het dal en zweven langzaam omhoog.
In het eerste dorpje blijkt niets te zijn, dus door naar het tweede dorp. Daar is een refugio dus ook eten! Ik praat even met Marie uit New Zealand! Uit Wellington, dus ik vertel haar dat wij zo hebben genoten van het Te Papa Museum daar. De kinderen vonden dat zo mooi, dat we ze een dag later daar weer hebben afgezet zodat ze het weer konden bekijken. De musea zijn daar overal gratis! Super formule.
Maar goed, terwijl zij vraagt hoe ik heet en vervolgens vertelt dat haar dochter ook Elisabeth heet staat Suzanne opeens voor mij!
Ze is in tranen als ze vertelt dat Juan de dag daarvoor weer terug moest naar Mallorca en dat zij en Marlena, haar zusje, en de hond tot 23.15 uur de vorige avond hadden gelopen voor ze daar waren aangekomen. Met de hond kom je hier nergens binnen, dus hadden ze de tent tegen de refugio aan gezet. Het was ontzettend koud en veel lawaai van wilde zwijnen die de honden in het dorp wakker hielden en een koe die volgens Marlena moet zijn bevallen omdat ze zoveel MOE gerufen hätte! Mijn Duits wordt hier wel steeds beter dankzij Suzanne en Marlena. We spreken Duits, afgewisseld met Engels.
Na een ontbijtje met een super gezellige hospitalera (heb ik mee staan swingen op de muziek die ze op had staan achter de bar - gek wijf!) hebben de dames de tent weer ingepakt en zijn we rond 10 uur verder gelopen. Drie uur later kwamen we hier aan (Tricastela) en besloot ik hier te blijven. Ik heb in 12 km een daling gemaakt van 1337 naar 675 mtr en vond het wel genoeg. Daarbij is Santiago ´nog maar´ 135 km. dus ik moet het een beetje rustig aan doen, hihi. Afscheid genomen van de meisjes en Pebbles, de hond. Voor de 3e keer! Nu moeten ze echt haast gaan maken om de 30e in Finisterra te zijn.
De zon is weer gaan schijnen hoor ik net achter mij (ik zit in een refugio met internet maar hoef hier gelukkig niet te blijven vannacht!) dus ik ga weer naar buiten.
Lieve mensen - morgen weer een zware dag voor de boeg naar Sarria (19 km.) met hopelijk internet als ik ergens een slaapplek vind. Ik realiseer mij nu dat ik al vanaf 12 mei iedere dag minimaal 3-4 uur heb gelopen! De Camino wil inderdaad gelopen worden en trekt mij ieder ochtend weer aan ... ondanks alles. Heel bijzonder!
vrijdag 22 mei 2009
Kijk Iet!
Prachtige wilde Margrietjes hier overal! De zon schijnt volop, heerlijk wandel weer. X X X
Heel veel bergen....
gisterochtend was de dag van de ´levensgevaarlijke route langs de weg´ volgens het boek van HP Kerkeling. Hij zou een volgende keer zeker de bus nemen op dit traject. Prima idee - ik heb geen zin om hier platgereden te worden, dus informeer en hoor dat er 2x per dag een bus richting het westen gaat. Om 08.35 sta ik braaf aan de rand van het dorp bij de bushalte. Er waren er meer: 4 Noren (middelbare leeftijd) en 2 Japannertjes (twintigers). De bus was laat, maar dat is Spanje, maar hij kwam. Een ritje van ca. 15 minuten in de bus langs inderdaad wandelende Pelgrims, maar er is nu wel degelijk een afscheiding gemaakt. Hoe dan ook, het is een saaie route want de weg is vrij druk dus echt genieten doe je daar volgens mij niet. Ik ben toch blij met mijn keuze en stap uit om 09.00 uur waar de Camino zich weer van de weg afsplitst. Gelukkig het weer heerlijk weer. Grappig genoeg maakt mij dat op zich al helemaal tevreden. Ik hoor de vriend Koekkoek weer! Hij blijft de hele dag weer bij me. Er moet vandaag wel geklommen worden, maar ik weet dat het de laatste berg is van de Camino.... tenminste, dat kijk ik zo even na. Het pad gaat over de Roman route, dus dat betekent dat er grote lompe stenen liggen en dat is niet gemakkelijk klimmen! Ik ben ontzettend blij met de stokken, want ze geven enorm veel steun.
De uitzichten zijn ademmbenemend mooi. Gelukkig dat we toch de nieuwe camera hebben aangeschaft, want zo kun je het mooi meenemen en bewaren.
Mijn plan was helemaal niet om de hele berg te beklimmen, maar zo wandelend ging het eigenlijk weer prima. Nee.....nog steeds geen ene blaar als enige hier op de Camino!
Halverwege ging het zo belachelijk steil omhoog en kwam ik in een plaatsje met een Albergue. Ik had het helemaal gehad en was als 7e daar aangekomen. Dat betekent dat je in elk geval een bed hebt. Er was een mooie waterput waar je lekker met je voetjes in kon waden, dus schoenen uit en in het ijskoude water. Daarna even op een klein houten bankje gelegen. Ik moest hier dan maar blijven. Eerst wachten tot het 14 uur werd want dan ging de albergue pas open. Een vriendelijke Duitse hospitalera deed open en noteerde van iedereen de namen. Een overnachting was 5 euro, inclusief ontbijt. Er was inmiddels een colonie Duitsers gearriveerd en eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin om hier de rest van de middag en avond in dit gehucht van 3 huizen te blijven. Dus, moed bij elkaar en toch een half uurtje uitgerust besloten op tot de top te gaan. En.... dat heb ik bereikt - rond 4 uur.
Gisteravond een bijzonder gesprek gehad met een Zweedse (mijn leeftijd) en een Ier (stukje jonger) over het maken van de beslissing voor jezelf om gelukkig te zijn. Hij heeft daar moeite mee omdat hij denkt of weet dat hij dan andere mensen zal kwetsen. Interessante materie. Volgens mij is hij gewoon homo en staat de deur op een kiertje maar durft hij niet. En ik....durf het hem niet te vragen. Het is een lief mens, maar heel kwetsbaar. Ik zie ze zo hier in het hotel voor het ontbijt.
Had net besloten hier nog een nacht te blijven. Ik zit al op de helft (150 km) en heb elke dag gelopen, dus had ik wel verdiend. Blijkt nu dat hier alles vol is. Was ik vergeten, het is weekend en dan komen de toeristen die de kamers in hotels boeken...grrrrr. We zullen zien. Er is nog een plaatsje vlakbij; misschien dat ze daar nog een hotelkamer vrij hebben. Zo niet, dan is het óf de Albergue óf doorlopen. Het zonnetje schijnt alweer, dus heb net een prachtige foto naar het dal gemaakt, waar de wolken beneden nog hangen!
Nou lieve mensen, voor jullie is het ook bijna weekend dus maak er iets moois van!
De uitzichten zijn ademmbenemend mooi. Gelukkig dat we toch de nieuwe camera hebben aangeschaft, want zo kun je het mooi meenemen en bewaren.
Mijn plan was helemaal niet om de hele berg te beklimmen, maar zo wandelend ging het eigenlijk weer prima. Nee.....nog steeds geen ene blaar als enige hier op de Camino!
Halverwege ging het zo belachelijk steil omhoog en kwam ik in een plaatsje met een Albergue. Ik had het helemaal gehad en was als 7e daar aangekomen. Dat betekent dat je in elk geval een bed hebt. Er was een mooie waterput waar je lekker met je voetjes in kon waden, dus schoenen uit en in het ijskoude water. Daarna even op een klein houten bankje gelegen. Ik moest hier dan maar blijven. Eerst wachten tot het 14 uur werd want dan ging de albergue pas open. Een vriendelijke Duitse hospitalera deed open en noteerde van iedereen de namen. Een overnachting was 5 euro, inclusief ontbijt. Er was inmiddels een colonie Duitsers gearriveerd en eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin om hier de rest van de middag en avond in dit gehucht van 3 huizen te blijven. Dus, moed bij elkaar en toch een half uurtje uitgerust besloten op tot de top te gaan. En.... dat heb ik bereikt - rond 4 uur.
Gisteravond een bijzonder gesprek gehad met een Zweedse (mijn leeftijd) en een Ier (stukje jonger) over het maken van de beslissing voor jezelf om gelukkig te zijn. Hij heeft daar moeite mee omdat hij denkt of weet dat hij dan andere mensen zal kwetsen. Interessante materie. Volgens mij is hij gewoon homo en staat de deur op een kiertje maar durft hij niet. En ik....durf het hem niet te vragen. Het is een lief mens, maar heel kwetsbaar. Ik zie ze zo hier in het hotel voor het ontbijt.
Had net besloten hier nog een nacht te blijven. Ik zit al op de helft (150 km) en heb elke dag gelopen, dus had ik wel verdiend. Blijkt nu dat hier alles vol is. Was ik vergeten, het is weekend en dan komen de toeristen die de kamers in hotels boeken...grrrrr. We zullen zien. Er is nog een plaatsje vlakbij; misschien dat ze daar nog een hotelkamer vrij hebben. Zo niet, dan is het óf de Albergue óf doorlopen. Het zonnetje schijnt alweer, dus heb net een prachtige foto naar het dal gemaakt, waar de wolken beneden nog hangen!
Nou lieve mensen, voor jullie is het ook bijna weekend dus maak er iets moois van!
donderdag 21 mei 2009
LIVE ik ben er!
Van 625 naar 1300 m! Van La Portela naar O Cebreira. Prachtige tocht en vermoeiend. . . Klein dorpje met sfeer en heerlijk kamertje op het plein. X X X
LIVE Camelot!
Hee Wil, misschien iets voor de boys van Camelot deze zomer! Tent mee en genieten maar: avontuur gegarandeerd! X X X
woensdag 20 mei 2009
Ben ik weer!
Zit inmiddels in Villafranca del Bierzo. Vandaag was heel bijzonder. Vanmorgen vroeg wakker toen bleek dat het hotel nog gesloten was, d.w.z. dat ik niet kon betalen. Okee, geen zin om te wachten dus het geld op het tafeltje in de kamer achter gelaten, sleutel in de deur en vamos! De Camino liep weer dwars door de wijnvelden heen met af en toe kersenbomen met knalrode kersen er in. Prachtig om te zien (trouwens, heb inmiddels ca. 400 foto´s genomen.......... hihihihi). Volgens mijn nieuwe plan zou ik vandaag maar kort lopen, maar mijn routepagina voor deze dagen is weg, dus wist niet precies waar ik was. Het ging goed en het zonnetje aan de hemel, dus ik besloot door te lopen naar Villafranca, wat heel mooi zou moeten zijn volgens Juan. Ergens onderweg zag ik een vrouw kersen plukken. Camera snel erbij en eerst een glimlach uitgewisseld. Ze lachte terug, dus ik maakte een foto. Vervolgens vroeg ze mij te wachten en plukte ze een hand vol kersen voor mij! Zo lief. Weer een foto van haar gemaakt met de kersen. Ze glom helemaal! Buen Camino kreeg ik mee, zoals van echt het merendeel van de mensen die ik tegenkom. Even later kwam ik alweer in een slaperig dorpje waar op een hoekje een vrouw bezig was in haar "kroegje". Het zag er zo bijzonder uit: een ketting met kraaltjes en spiegeltjes hing vanaf het dakje; een boeddha beeldje in de kleine tuin en tafeltjes met stoeltjes. Duidelijk zelf gebakken tegeltjes tegen het kleine, geel gekleurde huisje aangeplakt met sterren en Camino schelpen. Muziekje uit India erbij; dit was mijn tweede koffie-plek van de dag.
Ze was helemaal verbaasd dat ik Spaans sprak en maakte de koffie con leche klaar. Ze was bezig een schroef ergens in te draaien wat niet lukte, dus ik heb haar even geholpen. Ze vertelde dat ze 2 dochters heeft van 18 en 21 jaar en dat haar man was overleden. Toen heeft ze eerst de Camino gelopen en vervolgens, van het geld van de erfenis, een pandje in het dorpje gekocht waar ze nu 2,5 jaar woont. Het is een muy tranquilo leven en ze geniet er van. Haar ene buurvrouw is 94 en de ander 96 en 84. Blijkbaar een plek waar je oud wordt. Ze ziet er gelukkig uit! Ze laat zien wat ze heeft gemaakt van klei: blauw geglazuurde rondjes met ULTREIA er op. Dan geeft ze er mij eentje om mij ULTREIA te wensen op mijn Camino. Zo lief. Bij het afscheid krijg ik dikke zoenen van haar. Toch een mooie manier om iemand te bedanken zonder woorden! Als ik wegloop merk ik dat deze twee gebeurtenissen van vandaag mij ontroeren. Dat doet de Camino met mij; het ontroert mij telkens weer!
Aangekomen in Villafranca zit ik net op een terrasje en je raadt het al..... alweer de Duitse meisjes met de Spanjool en Pebbles de hond! Ze moeten vandaag ca. 40 km... redden ze nooit als ze hier nu pas zijn (14.00 uur) We hebben samen gegeten en daarna ben ik siësta gaan houden. Zij ook, maar aan de rivier.
Ze was helemaal verbaasd dat ik Spaans sprak en maakte de koffie con leche klaar. Ze was bezig een schroef ergens in te draaien wat niet lukte, dus ik heb haar even geholpen. Ze vertelde dat ze 2 dochters heeft van 18 en 21 jaar en dat haar man was overleden. Toen heeft ze eerst de Camino gelopen en vervolgens, van het geld van de erfenis, een pandje in het dorpje gekocht waar ze nu 2,5 jaar woont. Het is een muy tranquilo leven en ze geniet er van. Haar ene buurvrouw is 94 en de ander 96 en 84. Blijkbaar een plek waar je oud wordt. Ze ziet er gelukkig uit! Ze laat zien wat ze heeft gemaakt van klei: blauw geglazuurde rondjes met ULTREIA er op. Dan geeft ze er mij eentje om mij ULTREIA te wensen op mijn Camino. Zo lief. Bij het afscheid krijg ik dikke zoenen van haar. Toch een mooie manier om iemand te bedanken zonder woorden! Als ik wegloop merk ik dat deze twee gebeurtenissen van vandaag mij ontroeren. Dat doet de Camino met mij; het ontroert mij telkens weer!
Aangekomen in Villafranca zit ik net op een terrasje en je raadt het al..... alweer de Duitse meisjes met de Spanjool en Pebbles de hond! Ze moeten vandaag ca. 40 km... redden ze nooit als ze hier nu pas zijn (14.00 uur) We hebben samen gegeten en daarna ben ik siësta gaan houden. Zij ook, maar aan de rivier.
GOEDEMORGEN!
Ach ach ach, de Camino is wel heel bijzonder hoor! Gisteren heb ik 17,5 km. in het zonnetje lopen genieten. Om 8.30 uur was het nog 9 graden, maar rond de middag 26 graden. De hele dag mouwloos rondgelopen - wel ingesmeerd, maar toch een ietsiepietsie verbrand op de linker schouder. Tuurlijk daar, want je loopt naar het westen, dus hebt altijd de zon of achter je of links naast je.
De Camino liep dwars door de wijnvelden heen. Te gek! Heuvelachtig met in de verte overal bergen, dus ik neem aan dat dit een enorm dal is waar ik nu loop. Kwam gisteren 2 Renaultjes 4 tegen... grappig ze hier te zien: kijk tóch eventjes wie er in zit..... je weet het niet!?!
In een cafeetje onderweg een bijzonder echtpaar ontmoet. Hij vertelde dat hij (USA) in de jaren 60 haar (Puerto Rico) had ontmoet maar dat een relatie door hun ouders werd verboden. 33 jaar later kwamen ze elkaar weer tegen en werden weer verliefd...zijn nu 10 jaar getrouwd! Dat was memories en spoorloos in 1 en het was niet eens maandag!
In Caca....nog wat liep ik langs een heel bijzonder hotel: mooie oude binnenplaats - veel hout en een geweldige sfeer. Daar heb ik een kamer genomen: heeft zelfs een balkonnetje!
Je raadt het nooit, maar toen ik aan tafel zat zag ik opeens de Duitse zusjes met hun hond, die ik de eerste avond had ontmoet! Ik dacht dat zij allang in Santiago zouden zijn. Het was zo leuk om hen weer te zien. We hebben de avond samen doorgebracht op de binnenplaats en Pebbles - de herder - heeft mijn eten opgegeten. Mocht, want ik had weinig honger na de salade.
Zij logeerden bij een oom van de Spaanse jongen die met hen samen reist. Susanne, de oudste van 22 jr. is nog steeds verliefd op hem. Heerlijk om te zien.
Je gelooft het niet, maar toen ik hun foto´s bekeek zag ik, op de enige foto die zij hadden van het Cruz de Ferro, mijn-jullie stenen!!!!! De Spaanse jongen zei direkt: well, that´s the Camino! Het moest zo zijn.
Goed lieverds, ik heb nog een paar minuten zie ik op het scherm, dus kan maar beter nu afsluiten, voordat ik alles weer moet typen....
Ga nu weer op stap - het weer is wederom stralend dus dat wordt genieten! Zodra ik kan horen jullie weer van mij.
De Camino liep dwars door de wijnvelden heen. Te gek! Heuvelachtig met in de verte overal bergen, dus ik neem aan dat dit een enorm dal is waar ik nu loop. Kwam gisteren 2 Renaultjes 4 tegen... grappig ze hier te zien: kijk tóch eventjes wie er in zit..... je weet het niet!?!
In een cafeetje onderweg een bijzonder echtpaar ontmoet. Hij vertelde dat hij (USA) in de jaren 60 haar (Puerto Rico) had ontmoet maar dat een relatie door hun ouders werd verboden. 33 jaar later kwamen ze elkaar weer tegen en werden weer verliefd...zijn nu 10 jaar getrouwd! Dat was memories en spoorloos in 1 en het was niet eens maandag!
In Caca....nog wat liep ik langs een heel bijzonder hotel: mooie oude binnenplaats - veel hout en een geweldige sfeer. Daar heb ik een kamer genomen: heeft zelfs een balkonnetje!
Je raadt het nooit, maar toen ik aan tafel zat zag ik opeens de Duitse zusjes met hun hond, die ik de eerste avond had ontmoet! Ik dacht dat zij allang in Santiago zouden zijn. Het was zo leuk om hen weer te zien. We hebben de avond samen doorgebracht op de binnenplaats en Pebbles - de herder - heeft mijn eten opgegeten. Mocht, want ik had weinig honger na de salade.
Zij logeerden bij een oom van de Spaanse jongen die met hen samen reist. Susanne, de oudste van 22 jr. is nog steeds verliefd op hem. Heerlijk om te zien.
Je gelooft het niet, maar toen ik hun foto´s bekeek zag ik, op de enige foto die zij hadden van het Cruz de Ferro, mijn-jullie stenen!!!!! De Spaanse jongen zei direkt: well, that´s the Camino! Het moest zo zijn.
Goed lieverds, ik heb nog een paar minuten zie ik op het scherm, dus kan maar beter nu afsluiten, voordat ik alles weer moet typen....
Ga nu weer op stap - het weer is wederom stralend dus dat wordt genieten! Zodra ik kan horen jullie weer van mij.
dinsdag 19 mei 2009
LIVE Joost heeft stiekem De Buren opgezet in Camponaraya. .
Zou zo maar kunnen, want er valt hier veel op te knappen! Nog 5 km van de 17,5 vandaag. Prachtig weer en ik geniet. X X X
maandag 18 mei 2009
De nacht in de refugio.....
hadden jullie nog te goed. Vanaf dat moment is er geen internetcafé meer geweest, dus vandaar dat jullie even moesten wachten....
Waar was ik gebleven. Ja, dan wordt het later en tijd om de mand op te zoeken. Naast mij ligt Isabel uit Zd-Afrika. Ze voelt zich niet zo lekker. Ik voel haar schedel en jawel hoor, ze heeft koorts. Ik heb haar 2 paracetamolletjes gegeven die hopelijk genoeg zijn voor de nacht. Omdat ik het niet zag zitten om op de plastic lakens te gaan slapen (heb al last van zweten dankzij de overgang, dus dat vind ik wel genoeg!) heb ik besloten de hospitalera te vragen om een laken. Eerst nee, maar toen ik HEEEL lief keek kreeg ik een onderlaken. Dat scheelt! Nu beslissen of ik mijn kleren aan houd. Nou ja, ik heb gewoon geen pyama bij me maar besluit toch maar om mijn lange broek in elk geval uit te doen. De mannelijke medebewoners lopen trots in enge onderbroeken door de slaapzaal. Vermoeiend! Boeit mij echt niet hoor. Goed, na wat gerommel in mijn rugzak bh uit, t-shirt aan en onder de dekens. Gelukkig heb ik het idee dat die wel schoon zijn en de kussensloop ook. Daar lig ik dan - het licht gaat om 10 uur uit. Een slaapzaal met stapelbedden, afgescheiden door een paar muurtjes. Langzaam houdt het gerommel op (ze doen niet aan:´ik ga slapen ik ben moe...´) en wordt het stil. Ik heb geluk, want er slaapt niemand boven mij dus ik kan gerust draaien, alhoewel, wat maakt dat een herrie! Ohropax in en nu maar hopen op een goede nachtrust. Het inslapen duurt even, maar dat heb ik elke nacht gehad omdat mijn benen irritant doen. Niet echt pijn of zo, maar toch net vervelend genoeg om je wakker te houden. Ik val toch in slaap....TOT.... de Italiaan naast mij GIGANTISCH begint te snurken. Maar echt zó erg dat ik zonder gene aan zijn rugzak begin te trekken die naast hem op een stoel staat. Ik hoop dat-ie het bed zal raken en hem zo wakker maakt, maar helaas, na twee pogingen stop ik daar maar mee. Heeft geen zin, hij gaat gewoon door. Echt hoor, ik weet dat ik er ook wat van kan, maar deze jongen heeft alle records wat mij betreft gebroken. Hij ligt echt vlakbij dus ik besluit mijn hele matras op te pakken en 2 meter verder op een leeg bed te leggen. Scheelt toch 2 meter! Gelukkig val ik vrij snel weer in slaap en word pas weer wakker als de Duitse luidruchtig op staat. Had ik nog niet verteld, maar zij kwam gisteravond zwaar beschonken uit de kroeg aan tafel. Ik heb mij bescheurd, samen met de Duitsers. Ze had, dankzij de alcohol, niet door dat we haar eigenlijk uitlachten, maar we hebben in elk geval lol gehad. Eigenlijk wel zielig - weet ik.
Het was nog donker buiten maar ik had gelezen dat het ontbijt (gezamenlijk) om 07.00 uur zou zijn en dat iedereen om 08.00 uur weer op stap moet.
Ik had geen flauw idee hoe laat het was maar ben ook maar opgestaan. Iedereen was stil tijdens het ontbijt. Leek wel of ze allemaal last hadden van ochtendhumeur. Dat werkt een beetje op mijn lachspieren! Na een paar stukken brood met jam en maria bisquitjes met boter en een soepkom (!) met koffie de rugzak weer klaargemaakt voor vertrek.
Het bleek dat de Italiaan naast mij ziek was geworden die nacht. Zijn neus zat helemaal vol en ja, dan ga je snurken! Hij heeft met tea tree oil in heet water met zijn badhanddoek over zijn hoofd zitten snotteren. Ik had hem helemaal ingepakt; lachwekkend om te zien!
Manuel een dikke kus gegeven en bedankt voor de warme ontvangst. Dit alles was namelijk op basis van een vrijwillige donatie.
Het was een bijzondere ervaring - je bent wel 1 met de andere Pelgrims, maar toch merk ik dat ik daar nu nog niet zoveel behoefte aan heb. Zoals ik een vrouw hoorde zeggen: er is een boel verdriet op de Camino; mensen die veel hebben meegemaakt. Dat zal best, maar ik heb het heel goed met mijzelf en geen behoefte aan vreselijke verhalen van anderen. Misschien dat dit nog verandert, maar zo is het op dit moment.
Dus lieve mensen: ik vond het een prachtige ervaring dus wie weet....
Waar was ik gebleven. Ja, dan wordt het later en tijd om de mand op te zoeken. Naast mij ligt Isabel uit Zd-Afrika. Ze voelt zich niet zo lekker. Ik voel haar schedel en jawel hoor, ze heeft koorts. Ik heb haar 2 paracetamolletjes gegeven die hopelijk genoeg zijn voor de nacht. Omdat ik het niet zag zitten om op de plastic lakens te gaan slapen (heb al last van zweten dankzij de overgang, dus dat vind ik wel genoeg!) heb ik besloten de hospitalera te vragen om een laken. Eerst nee, maar toen ik HEEEL lief keek kreeg ik een onderlaken. Dat scheelt! Nu beslissen of ik mijn kleren aan houd. Nou ja, ik heb gewoon geen pyama bij me maar besluit toch maar om mijn lange broek in elk geval uit te doen. De mannelijke medebewoners lopen trots in enge onderbroeken door de slaapzaal. Vermoeiend! Boeit mij echt niet hoor. Goed, na wat gerommel in mijn rugzak bh uit, t-shirt aan en onder de dekens. Gelukkig heb ik het idee dat die wel schoon zijn en de kussensloop ook. Daar lig ik dan - het licht gaat om 10 uur uit. Een slaapzaal met stapelbedden, afgescheiden door een paar muurtjes. Langzaam houdt het gerommel op (ze doen niet aan:´ik ga slapen ik ben moe...´) en wordt het stil. Ik heb geluk, want er slaapt niemand boven mij dus ik kan gerust draaien, alhoewel, wat maakt dat een herrie! Ohropax in en nu maar hopen op een goede nachtrust. Het inslapen duurt even, maar dat heb ik elke nacht gehad omdat mijn benen irritant doen. Niet echt pijn of zo, maar toch net vervelend genoeg om je wakker te houden. Ik val toch in slaap....TOT.... de Italiaan naast mij GIGANTISCH begint te snurken. Maar echt zó erg dat ik zonder gene aan zijn rugzak begin te trekken die naast hem op een stoel staat. Ik hoop dat-ie het bed zal raken en hem zo wakker maakt, maar helaas, na twee pogingen stop ik daar maar mee. Heeft geen zin, hij gaat gewoon door. Echt hoor, ik weet dat ik er ook wat van kan, maar deze jongen heeft alle records wat mij betreft gebroken. Hij ligt echt vlakbij dus ik besluit mijn hele matras op te pakken en 2 meter verder op een leeg bed te leggen. Scheelt toch 2 meter! Gelukkig val ik vrij snel weer in slaap en word pas weer wakker als de Duitse luidruchtig op staat. Had ik nog niet verteld, maar zij kwam gisteravond zwaar beschonken uit de kroeg aan tafel. Ik heb mij bescheurd, samen met de Duitsers. Ze had, dankzij de alcohol, niet door dat we haar eigenlijk uitlachten, maar we hebben in elk geval lol gehad. Eigenlijk wel zielig - weet ik.
Het was nog donker buiten maar ik had gelezen dat het ontbijt (gezamenlijk) om 07.00 uur zou zijn en dat iedereen om 08.00 uur weer op stap moet.
Ik had geen flauw idee hoe laat het was maar ben ook maar opgestaan. Iedereen was stil tijdens het ontbijt. Leek wel of ze allemaal last hadden van ochtendhumeur. Dat werkt een beetje op mijn lachspieren! Na een paar stukken brood met jam en maria bisquitjes met boter en een soepkom (!) met koffie de rugzak weer klaargemaakt voor vertrek.
Het bleek dat de Italiaan naast mij ziek was geworden die nacht. Zijn neus zat helemaal vol en ja, dan ga je snurken! Hij heeft met tea tree oil in heet water met zijn badhanddoek over zijn hoofd zitten snotteren. Ik had hem helemaal ingepakt; lachwekkend om te zien!
Manuel een dikke kus gegeven en bedankt voor de warme ontvangst. Dit alles was namelijk op basis van een vrijwillige donatie.
Het was een bijzondere ervaring - je bent wel 1 met de andere Pelgrims, maar toch merk ik dat ik daar nu nog niet zoveel behoefte aan heb. Zoals ik een vrouw hoorde zeggen: er is een boel verdriet op de Camino; mensen die veel hebben meegemaakt. Dat zal best, maar ik heb het heel goed met mijzelf en geen behoefte aan vreselijke verhalen van anderen. Misschien dat dit nog verandert, maar zo is het op dit moment.
Dus lieve mensen: ik vond het een prachtige ervaring dus wie weet....
LIVE mijn wekker vanmorgen
Was deze ooievaar die boven mij sliep! Klepperdeklep! Nu op pad naar Ponferrada. Ik heb er zin in! X X X
zondag 17 mei 2009
LIVE vroeg op stap
Redelijke nacht gehad maar genoten van de ervaring! De koekkoek is er weer. Op weg richting Ponferrada. X X X
zaterdag 16 mei 2009
NIET LACHEN!!!!
maar..... ik ben blij dat ik een bed heb voor de nacht. Trouwens, het is bed nr. 20 geloof ik en ik slaap onder! Jawel, het gaat gebeuren.
Heb net voor 19 man tomatensalade gesneden samen met een Zd-Afrikaanse jongen. Heel gezellig. Vervolgens braaf naar de mis geweest. Met wel 5 vrouwelijke dorpsgenoten en een handjevol Pelgrims. Gelukkig ben ik de enige Nederlandse in het dorp! De mis duurde ca. 20 minuten, inclusief het avondmaal! Vervolgens terug naar de Refugio van de Kerk terug, waar we begonnen met ons voor te stellen en het land van herkomst te noemen. Toen kregen we het Onze Vader uitgereikt in verschillende talen en aangezien ik de enige NL talige ben, heb ik de Engelse versie voorgedragen. Was heel bijzonder. De beheerder is een Italiaan - soort Manuel - met zijn vrouw die vandaag begonnen zijn voor 15 dagen. Het is hard werken hoor: koken, schoonmaken etc. Nu heb ik wel het probleem dat ik geen lakenzak en slaapzak meer heb: die zitten op de bus naar Santiago. Wel 2 dekens gekregen (en 1 alvast gejat want het is heel koud in de nacht) en net gezien dat het laken van een soort plastic is.... ajakkieeeee! Maar, ik moet zeggen - het sfeertje is bijzonder! Zat aan tafel met 3 echt leuke Duitsers en 3 Spanjolen. Was erg gezellig.
Goed lieve allemaal - morgen horen jullie hoe ik heb geslapen (kleren aan vrees ik!) en óf ik heb geslapen... hahahaha, ik hoor jullie lachen! Tot morgen!!! XXX
Heb net voor 19 man tomatensalade gesneden samen met een Zd-Afrikaanse jongen. Heel gezellig. Vervolgens braaf naar de mis geweest. Met wel 5 vrouwelijke dorpsgenoten en een handjevol Pelgrims. Gelukkig ben ik de enige Nederlandse in het dorp! De mis duurde ca. 20 minuten, inclusief het avondmaal! Vervolgens terug naar de Refugio van de Kerk terug, waar we begonnen met ons voor te stellen en het land van herkomst te noemen. Toen kregen we het Onze Vader uitgereikt in verschillende talen en aangezien ik de enige NL talige ben, heb ik de Engelse versie voorgedragen. Was heel bijzonder. De beheerder is een Italiaan - soort Manuel - met zijn vrouw die vandaag begonnen zijn voor 15 dagen. Het is hard werken hoor: koken, schoonmaken etc. Nu heb ik wel het probleem dat ik geen lakenzak en slaapzak meer heb: die zitten op de bus naar Santiago. Wel 2 dekens gekregen (en 1 alvast gejat want het is heel koud in de nacht) en net gezien dat het laken van een soort plastic is.... ajakkieeeee! Maar, ik moet zeggen - het sfeertje is bijzonder! Zat aan tafel met 3 echt leuke Duitsers en 3 Spanjolen. Was erg gezellig.
Goed lieve allemaal - morgen horen jullie hoe ik heb geslapen (kleren aan vrees ik!) en óf ik heb geslapen... hahahaha, ik hoor jullie lachen! Tot morgen!!! XXX
LIVE bij het Cruz de Ferro
In destromende regen helemaal alleen! Zal zo de stenen neerleggen die ik heb meegekregen. Mooi moment. Denk extra aan Betsy, Anita en moeder Tiets. X X X
Bijna bij het Cruz de Ferro!
dus dat betekent dat ik alle stenen die ik heb meegekregen ga achterlaten! Vreemd idee hoor - jullie horen bij mij en nu moet ik een stukje loslaten... Ik zit nu in een Albergue in Foncebadón. Een "plekje" in de bergen tussen een deken van paarse heide, met wel 3 huizen. That´s it! Een gezellige Albergue met Tibetaanse gebedsvlaggen aan de voorgevel en een heerlijk sfeertje hierbinnen. Natuurlijk geen aparte slaapkamers hier, maar slaapzalen en drie zeer luidruchtige Duitsers die net binnenkomen.
Heb zo getwijfeld of ik wel of niet zou gaan lopen vanmorgen en nu heb ik weer last van twijfel of ik door ga lopen. Dan moet ik minimaal 12 kilometer verder om een hostal te vinden! Ben vanmorgen van 1150 mtr. naar 1425 mtr. gelopen in 6 km. Het gaat eigenlijk boven verwachting goed maar ik geniet ook intens onderweg van de natuur. De kleuren van de heide, brem, intens moederpoepblauwe bloemetjes, kamille en de stilte! Behalve dat ik regelmatig de koekkoek hoor! Grappig! Hoef je geen ornitoloog voor te zijn om zijn naam te raden...
Oh jongens, het is zo bijzonder om hier te zijn. Het is een hele aparte intense belevenis. De ontmoetingen - gisteren ben ik even de refugio ingelopen en belandde in de prachtige achtertuin. Her en der zaten Pelgrims. Twee droogrekjes vol met was in de zon. De pastoor kwam door het gras aanlopen met een grote zwarte jurk aan, wapperend in de wind, iedereen persoonlijk uitnodigen voor de mis van 19.00 uur. De schat. Nu had ik daar geen behoefte aan, maar het idee is toch mooi!
Lieve mensen - geniet van de dag. Ik laat de computer achter en ga weer met mijzelf op stap.... of blijf voor mijn eerste verblijf in deze Albergue....... wordt vervolgd! XXX
Heb zo getwijfeld of ik wel of niet zou gaan lopen vanmorgen en nu heb ik weer last van twijfel of ik door ga lopen. Dan moet ik minimaal 12 kilometer verder om een hostal te vinden! Ben vanmorgen van 1150 mtr. naar 1425 mtr. gelopen in 6 km. Het gaat eigenlijk boven verwachting goed maar ik geniet ook intens onderweg van de natuur. De kleuren van de heide, brem, intens moederpoepblauwe bloemetjes, kamille en de stilte! Behalve dat ik regelmatig de koekkoek hoor! Grappig! Hoef je geen ornitoloog voor te zijn om zijn naam te raden...
Oh jongens, het is zo bijzonder om hier te zijn. Het is een hele aparte intense belevenis. De ontmoetingen - gisteren ben ik even de refugio ingelopen en belandde in de prachtige achtertuin. Her en der zaten Pelgrims. Twee droogrekjes vol met was in de zon. De pastoor kwam door het gras aanlopen met een grote zwarte jurk aan, wapperend in de wind, iedereen persoonlijk uitnodigen voor de mis van 19.00 uur. De schat. Nu had ik daar geen behoefte aan, maar het idee is toch mooi!
Lieve mensen - geniet van de dag. Ik laat de computer achter en ga weer met mijzelf op stap.... of blijf voor mijn eerste verblijf in deze Albergue....... wordt vervolgd! XXX
vrijdag 15 mei 2009
Mijn hotel voor de nacht In Rabanal.d.C.
Na 22 km en tot ruim 1000 mtr hoogte eindelijk rust. Een lange maar mooie dag! Geen internet hier. X X X
donderdag 14 mei 2009
Restaurante Capricho
Heerlijk gegeten de de menu kaart net vertaald in het Nederlands! Zij blij, ik blij.
Winderige dag....
nee, ik heb nergens last van maar het weer!
Een strakke wind, heerlijk om te zeilen maar minder voor het lopen. Om 8.30 uur ben ik met twee dikke zoenen uitgezwaaid door Dolores na een heerlijk ontbijt.
Net buiten het dorp was de wind zo hard dat ik ben gestopt om mijn windstopper aan te doen. In de verte zie ik steeds de bergen maar eentje is nog besneeuwd. Hopelijk is dat gesmolten tegen de tijd dat ik daar aankom, want ik heb geen winterjas bij me. We zullen het zien. Al snel ging de route omhoog de heuvels in. Vandaag veel foto´s gemaakt. In het eerste dorp wilde ik koffie drinken, dus ik volgde het bord waarop stond dat er ontbeten en gedronken kon worden...alleen dit is Spanje, dus! Afijn, 2 uur later was er weer een dorp mét café. Ik vind het niet echt fijn om te stoppen, want buiten - met dit weer - word je heel snel koud door de wind.
Ik had een klassieke muziek dag vandaag. Met de muziek van Margriet - dwarsfluit en clavecimbel - heb ik heerlijk lopen mijmeren terwijl de stenen mij geduldig droegen.
Eigenlijk kan ik het nog niet geloven dat ik de Camino loop! Maar het voelt heel goed en ik ben waar ik moet zijn.
Volgens mij had ik nog niet geschreven dat het allereerste wat ik deed toen ik in Léon op mijn kamer kwam; heel erg lachen. Misschien als uitlaatklep, maar ik was zelf verrast. Ik was er. Het ging nu echt beginnen. Nog steeds vind ik het een wonder dat een ideetje van 4 maanden geleden nu werkelijkheid is. IS!!
Ik zit nu in een internetcafé tussen de Spanjolen. Heb pas om 15.30 uur een kamer gevonden helemaal boven op de heuvel van Astorga. Ik was eerst bij een refugio beneden in de stad maar er waren alleen kamers voor 4 personen op stapelbedden. Toen ik vervolgens even wilde nadenken sprak de Pelgrim na mij over haar vreselijke nacht daarvoor omdat een aantal liedens zoveel lawaai maakten en zo stonken, dat ze uiteindelijk in de tuin is gaan slapen. Mooi zo, mijn besluit stond nu vast - hier bleef ik niet, ondanks gratis internet en het aanbod van gratis dekens en lakens. Het zag er trouwens wel netjes uit, maar voor 4 euro per nacht wakker liggen - neen.
In deze stad staat het "Palacio de Gaudi". Een grappig bouwsel naast de kathedraal. Het is een vriendelijk stadje. Net kreeg ik in een winkeltje een ijskastmagneet kado van de eigenaar, die Vlaams spreekt. Daarnaast kreeg ik een mooi Pelgrimsgedicht. Hij zou de vertaling opsturen via de mail. Heel erg vriendelijk! Ik heb een Pelgrims armbandje en ketting met schelpje bij hem gekocht. Het t-shirt toch maar niet gekocht - Santiago is nog iets te ver!
Nu nog even wachten tot 21.00 uur, want dan gaan ze hier pas eten dus tot die tijd nog even de kroeg in voor een cola-light. Overigens drinken ze hier ruim bier. Ik bedoel, ook de Pelgrims rond lunchtijd. Dat schijnt lekker te zijn!¿? Not for me!
Een strakke wind, heerlijk om te zeilen maar minder voor het lopen. Om 8.30 uur ben ik met twee dikke zoenen uitgezwaaid door Dolores na een heerlijk ontbijt.
Net buiten het dorp was de wind zo hard dat ik ben gestopt om mijn windstopper aan te doen. In de verte zie ik steeds de bergen maar eentje is nog besneeuwd. Hopelijk is dat gesmolten tegen de tijd dat ik daar aankom, want ik heb geen winterjas bij me. We zullen het zien. Al snel ging de route omhoog de heuvels in. Vandaag veel foto´s gemaakt. In het eerste dorp wilde ik koffie drinken, dus ik volgde het bord waarop stond dat er ontbeten en gedronken kon worden...alleen dit is Spanje, dus! Afijn, 2 uur later was er weer een dorp mét café. Ik vind het niet echt fijn om te stoppen, want buiten - met dit weer - word je heel snel koud door de wind.
Ik had een klassieke muziek dag vandaag. Met de muziek van Margriet - dwarsfluit en clavecimbel - heb ik heerlijk lopen mijmeren terwijl de stenen mij geduldig droegen.
Eigenlijk kan ik het nog niet geloven dat ik de Camino loop! Maar het voelt heel goed en ik ben waar ik moet zijn.
Volgens mij had ik nog niet geschreven dat het allereerste wat ik deed toen ik in Léon op mijn kamer kwam; heel erg lachen. Misschien als uitlaatklep, maar ik was zelf verrast. Ik was er. Het ging nu echt beginnen. Nog steeds vind ik het een wonder dat een ideetje van 4 maanden geleden nu werkelijkheid is. IS!!
Ik zit nu in een internetcafé tussen de Spanjolen. Heb pas om 15.30 uur een kamer gevonden helemaal boven op de heuvel van Astorga. Ik was eerst bij een refugio beneden in de stad maar er waren alleen kamers voor 4 personen op stapelbedden. Toen ik vervolgens even wilde nadenken sprak de Pelgrim na mij over haar vreselijke nacht daarvoor omdat een aantal liedens zoveel lawaai maakten en zo stonken, dat ze uiteindelijk in de tuin is gaan slapen. Mooi zo, mijn besluit stond nu vast - hier bleef ik niet, ondanks gratis internet en het aanbod van gratis dekens en lakens. Het zag er trouwens wel netjes uit, maar voor 4 euro per nacht wakker liggen - neen.
In deze stad staat het "Palacio de Gaudi". Een grappig bouwsel naast de kathedraal. Het is een vriendelijk stadje. Net kreeg ik in een winkeltje een ijskastmagneet kado van de eigenaar, die Vlaams spreekt. Daarnaast kreeg ik een mooi Pelgrimsgedicht. Hij zou de vertaling opsturen via de mail. Heel erg vriendelijk! Ik heb een Pelgrims armbandje en ketting met schelpje bij hem gekocht. Het t-shirt toch maar niet gekocht - Santiago is nog iets te ver!
Nu nog even wachten tot 21.00 uur, want dan gaan ze hier pas eten dus tot die tijd nog even de kroeg in voor een cola-light. Overigens drinken ze hier ruim bier. Ik bedoel, ook de Pelgrims rond lunchtijd. Dat schijnt lekker te zijn!¿? Not for me!
Gezond en wel in Astorga aangekomen vanuit Hospital de Orbigo
Ach jeetje mina, hoe moet ik nu eventjes aan jullie uitleggen wat ik hier allemaal meemaak? Eigenlijk onmogelijk - toch maar even proberen. Gisteren een heerlijke wandeldag gehad. Met frisse fruitige ooievaarskuitjes in de zon - factor 20 - naar Hospital de Orbigo gelopen. Een middeleeuws dorp met schitterende toegangsbrug, alleen voor voetgangers.
Tijdens het lopen had ik mij bedacht dat ik zo ongeveer de enige Pelgrim ben met 14,5 kg.(bleek op schiphol) rugzak en dan nog niet mijn liter water meegerekend! Ik lijk, herstel, ben gék! Weg ermee - hupsakee en wel zo snel mogelijk. Dus... eerst het officina de correos (had ik zelf verzonnen en bleek te kloppen!) gezocht en gevonden. Vervolgens eerst gebeld met het hotel in Santiago of ze mijn pakketje zouden willen bewaren tot de 6e juni. Dit had ik al per mail gedaan, maar er was geen internet in het dorp dus dat kon ik niet checken. Ik had maar 0,5 uur want het kantoortje was maar 1 uur per dag open. Natuurlijk was het geen probleem, dus snel terug naar het postkantoortje en vervolgens een doos uitgezocht. Rugzak open op het grijze bureaublad. Toen moest ik gaan kiezen... wat wel-wat niet. Goed lieve mensen, van mij dus waarschijnlijk geen smeuiige verhalen meer te verwachten uit ranzige refugio´s want het besluit was snel genomen: ik kan het de andere Pelgrims toch niet aandoen om wakker te liggen van mijn gesnurk?? Dus: slaapzak en katoenen binnenzak - adios. Daarnaast mijn 2e broek, 2 paar sokken, opblaaskussentje en 1 t-shirt - totaal 2,5 kilo!! Halleluja!! Ik zeg waarschijnlijk, want niet overal zijn hostals of hotelletjes waar ik een kamertje kan huren, dus wie weet!
Toen moest ik nog op zoek naar een slaapplek. Het hotel op de hoek wilde 45 euries - no way José, want de kamer was duf en zij waren onaardig.
Maar, blij dat ik 2,5 kg. lichter was ben ik vrolijk doorgestapt en heb op de markt wat fruit gekocht. Ik ben beland bij de Maria de Lourdes fans....d.w.z. een soort B & B door NL opgezet. De beheerders zijn een heel vriendelijk Portugees echtpaar: Manuel - jawel - en Dolores met dochter Catrina. Fijne mensen die alles deden om mij thuis te laten voelen. Ik kreeg iets te drinken met een schotel vol koekjes erbij en ze lieten mij de achtertuin zien. Heerlijk vredig tafereel met 3 ligstoelen. Laat ik nu hun enige gast voor de nacht zijn! Ze hebben plaats voor 16 man. Afijn, eerst schoenen uit op mijn kamertje met houten twijfelaar en op naar de tuin waar ik heerlijk heb liggen snurken in de zon! Gelukkig is de siësta hier de normaalste zaak van de wereld - prima uitvinding. Zij wilden dolgraag voor mij koken dus vooruit dan maar. Salade, brood, een gebakken visje dat nog zwom (in het vet) ook nog frietjes met diploma. Omdat ik zei dat ik niet kon kiezen tussen de toetjes kreeg ik een bord vol met flan én cheesecake met twee toefjes slagroom en chocoladesaus.... hahahahahaha. Te lief gewoon! Na het eten nog een kopje koffie en toen naar mijn kamer. Eerst opgefrist en toen in mijn mand met 3 extra dekens. Het is inmiddels koud geworden en het waait heel erg. Puzzelboekje erbij - route voor morgen voorbereiden en rond 21.00 uur...... weer heerlijk liggen snurken!!
Tijdens het lopen had ik mij bedacht dat ik zo ongeveer de enige Pelgrim ben met 14,5 kg.(bleek op schiphol) rugzak en dan nog niet mijn liter water meegerekend! Ik lijk, herstel, ben gék! Weg ermee - hupsakee en wel zo snel mogelijk. Dus... eerst het officina de correos (had ik zelf verzonnen en bleek te kloppen!) gezocht en gevonden. Vervolgens eerst gebeld met het hotel in Santiago of ze mijn pakketje zouden willen bewaren tot de 6e juni. Dit had ik al per mail gedaan, maar er was geen internet in het dorp dus dat kon ik niet checken. Ik had maar 0,5 uur want het kantoortje was maar 1 uur per dag open. Natuurlijk was het geen probleem, dus snel terug naar het postkantoortje en vervolgens een doos uitgezocht. Rugzak open op het grijze bureaublad. Toen moest ik gaan kiezen... wat wel-wat niet. Goed lieve mensen, van mij dus waarschijnlijk geen smeuiige verhalen meer te verwachten uit ranzige refugio´s want het besluit was snel genomen: ik kan het de andere Pelgrims toch niet aandoen om wakker te liggen van mijn gesnurk?? Dus: slaapzak en katoenen binnenzak - adios. Daarnaast mijn 2e broek, 2 paar sokken, opblaaskussentje en 1 t-shirt - totaal 2,5 kilo!! Halleluja!! Ik zeg waarschijnlijk, want niet overal zijn hostals of hotelletjes waar ik een kamertje kan huren, dus wie weet!
Toen moest ik nog op zoek naar een slaapplek. Het hotel op de hoek wilde 45 euries - no way José, want de kamer was duf en zij waren onaardig.
Maar, blij dat ik 2,5 kg. lichter was ben ik vrolijk doorgestapt en heb op de markt wat fruit gekocht. Ik ben beland bij de Maria de Lourdes fans....d.w.z. een soort B & B door NL opgezet. De beheerders zijn een heel vriendelijk Portugees echtpaar: Manuel - jawel - en Dolores met dochter Catrina. Fijne mensen die alles deden om mij thuis te laten voelen. Ik kreeg iets te drinken met een schotel vol koekjes erbij en ze lieten mij de achtertuin zien. Heerlijk vredig tafereel met 3 ligstoelen. Laat ik nu hun enige gast voor de nacht zijn! Ze hebben plaats voor 16 man. Afijn, eerst schoenen uit op mijn kamertje met houten twijfelaar en op naar de tuin waar ik heerlijk heb liggen snurken in de zon! Gelukkig is de siësta hier de normaalste zaak van de wereld - prima uitvinding. Zij wilden dolgraag voor mij koken dus vooruit dan maar. Salade, brood, een gebakken visje dat nog zwom (in het vet) ook nog frietjes met diploma. Omdat ik zei dat ik niet kon kiezen tussen de toetjes kreeg ik een bord vol met flan én cheesecake met twee toefjes slagroom en chocoladesaus.... hahahahahaha. Te lief gewoon! Na het eten nog een kopje koffie en toen naar mijn kamer. Eerst opgefrist en toen in mijn mand met 3 extra dekens. Het is inmiddels koud geworden en het waait heel erg. Puzzelboekje erbij - route voor morgen voorbereiden en rond 21.00 uur...... weer heerlijk liggen snurken!!
woensdag 13 mei 2009
LIVE weer op pad!
Heerlijk geslapen, nu op zoek naar ontbijt. Gisteren de ongevaars gezien die met 4 tegelijk op de kerktorens nestelen. X X X
dinsdag 12 mei 2009
Veilig op mijn eerste wandeldag aangekomen....
in Villadangos del Páramo (je weet wel..).
Ik weet niet waar te beginnen om te vertellen wat ik allemaal meemaak; de totaal andere wereld waar ik nu in zit.
Na Madrid (overstap) aangekomen in Léon - vriendelijke kleine stad met schitterende kathedraal. Dat wil zeggen dat ik de gebrandschilderde ramen schitterend vind, maar verder geen tranen in mijn ogen krijg.
Het was bewolkt met zelfs af en toe een donderslag in de verte.
Even door de stad gelopen - heuvelachtig - en mijn allereerste stempel gehaald bij de refugio van de nonnen. De beheerder vertelde dat er met name veel Duitsers, Fransen en Canadezen op de Camino lopen. Hij had de avond ervoor 110 man te slapen gehad.... Toen ik even in de kamer naast zijn bureautje keek zag ik de eerste slaapkamer - echt stampvol gezet met stapelbedden en vol met rugzakken etc. Ahum, dat is dus een refugio.
De avond heb ik doorgebracht op mijn heerlijk slaapkamer (hotel) met stokbrood, boter (met de plastic schoenlepel gesneden) en zalm op de ene en verse aardbeitjes op de andere helft. Daarnaast nog een halve liter water en een bakje yoghurt - voldoende om de nacht mee door te komen.
Rond half 10 was ik op en ben ik heerlijk gaan slapen.
Ik heb zelfs nog even DWDD gekeken op BVN! Wie had dat gedacht.
Rond half 5 en half 6 werd ik wakker, maar om 7 uur uiteindelijk opgestaan.
Aangezien mijn horoscoop de maagd vertegenwoordigt, leek het mij logisch om vandaag vanuit La Virgen del Camino te starten. Okee, ook omdat het anders misschien een te grote aanslag op mijn lijf zou zijn als ik direkt vol gas van start zou gaan.
Dus... rekening gehouden met eventuele overnachtingsplekken was La Virgen de meest logische keuze. Het weer is okee - zolang het niet regent is er niets aan de hand, maar een tukje in de wei is er met dit weer nog niet bij!
Tijdens het lopen kreeg ik een beetje last van mijn linker kuit (voel hem nu al niet meer-zal wel goed zijn) van het stijgen en dalen en wat irritatie onder mijn rechtertenen. Heb in een restaurantje onderweg ernstig gezocht naar de ´rolletjes´ van AJ maar niet kunnen vinden. Ga ik zo eens even goed zoeken!
Vannacht kies ik weer voor een hotel. Ben nog niet zo afgemat dat ik overal kan slapen denk ik en daarbij, ik moet ook leren om lief te zijn voor mijzelf... toch?
Ik weet niet waar te beginnen om te vertellen wat ik allemaal meemaak; de totaal andere wereld waar ik nu in zit.
Na Madrid (overstap) aangekomen in Léon - vriendelijke kleine stad met schitterende kathedraal. Dat wil zeggen dat ik de gebrandschilderde ramen schitterend vind, maar verder geen tranen in mijn ogen krijg.
Het was bewolkt met zelfs af en toe een donderslag in de verte.
Even door de stad gelopen - heuvelachtig - en mijn allereerste stempel gehaald bij de refugio van de nonnen. De beheerder vertelde dat er met name veel Duitsers, Fransen en Canadezen op de Camino lopen. Hij had de avond ervoor 110 man te slapen gehad.... Toen ik even in de kamer naast zijn bureautje keek zag ik de eerste slaapkamer - echt stampvol gezet met stapelbedden en vol met rugzakken etc. Ahum, dat is dus een refugio.
De avond heb ik doorgebracht op mijn heerlijk slaapkamer (hotel) met stokbrood, boter (met de plastic schoenlepel gesneden) en zalm op de ene en verse aardbeitjes op de andere helft. Daarnaast nog een halve liter water en een bakje yoghurt - voldoende om de nacht mee door te komen.
Rond half 10 was ik op en ben ik heerlijk gaan slapen.
Ik heb zelfs nog even DWDD gekeken op BVN! Wie had dat gedacht.
Rond half 5 en half 6 werd ik wakker, maar om 7 uur uiteindelijk opgestaan.
Aangezien mijn horoscoop de maagd vertegenwoordigt, leek het mij logisch om vandaag vanuit La Virgen del Camino te starten. Okee, ook omdat het anders misschien een te grote aanslag op mijn lijf zou zijn als ik direkt vol gas van start zou gaan.
Dus... rekening gehouden met eventuele overnachtingsplekken was La Virgen de meest logische keuze. Het weer is okee - zolang het niet regent is er niets aan de hand, maar een tukje in de wei is er met dit weer nog niet bij!
Tijdens het lopen kreeg ik een beetje last van mijn linker kuit (voel hem nu al niet meer-zal wel goed zijn) van het stijgen en dalen en wat irritatie onder mijn rechtertenen. Heb in een restaurantje onderweg ernstig gezocht naar de ´rolletjes´ van AJ maar niet kunnen vinden. Ga ik zo eens even goed zoeken!
Vannacht kies ik weer voor een hotel. Ben nog niet zo afgemat dat ik overal kan slapen denk ik en daarbij, ik moet ook leren om lief te zijn voor mijzelf... toch?
maandag 11 mei 2009
LIVE uit Madrid.Airport.
Nu naar hopen dat dit aankomt en leesbaar is! Kleding met tekst van Paulo Coelho ! X X X
zondag 10 mei 2009
Morgenochtend om 5 uur....
vertrekken Joost en ik naar Schiphol!
Wat een bijzondere dag was vandaag....
De hele dag kregen we bezoek van familie en vrienden die afscheid kwamen nemen.
Willem (met gitaar), Iet en Kiek hebben een heel erg bijzonder, zelf gemaakt, lief lied gezongen. Wat een heerlijke kinderen!!
Lieske slaapt vanavond voor het eerst op haar nieuwe kamer in Amsterdam.
De laatste weken waren heel hectisch en spannend, dus ook vermoeiend. Joost had ontzettend veel werk gemaakt van de catering en alle feest voorbereidingen gedaan. Daarnaast ging het werk natuurlijk ook gewoon door.
Schonezus Edith, nogmaals veel dank voor je heerlijke salades!
Het was hartverwarmend hoeveel reacties via mailtjes, kadootjes, briefjes etc. ik heb ontvangen de laatste dagen! (Dat zou al genoeg energie moeten geven om mij moeiteloos naar Santiago te brengen).
Ik wil jullie graag vertellen dat ik jullie allemaal in gedachten meeneem op reis.
Dat klinkt voor sommigen misschien raar, maar zo werkt dat bij mij.
Wat ik ga beleven is nu nog onbekend maar ik heb er zin in!
Wat een bijzondere dag was vandaag....
De hele dag kregen we bezoek van familie en vrienden die afscheid kwamen nemen.
Willem (met gitaar), Iet en Kiek hebben een heel erg bijzonder, zelf gemaakt, lief lied gezongen. Wat een heerlijke kinderen!!
Lieske slaapt vanavond voor het eerst op haar nieuwe kamer in Amsterdam.
De laatste weken waren heel hectisch en spannend, dus ook vermoeiend. Joost had ontzettend veel werk gemaakt van de catering en alle feest voorbereidingen gedaan. Daarnaast ging het werk natuurlijk ook gewoon door.
Schonezus Edith, nogmaals veel dank voor je heerlijke salades!
Het was hartverwarmend hoeveel reacties via mailtjes, kadootjes, briefjes etc. ik heb ontvangen de laatste dagen! (Dat zou al genoeg energie moeten geven om mij moeiteloos naar Santiago te brengen).
Ik wil jullie graag vertellen dat ik jullie allemaal in gedachten meeneem op reis.
Dat klinkt voor sommigen misschien raar, maar zo werkt dat bij mij.
Wat ik ga beleven is nu nog onbekend maar ik heb er zin in!
zaterdag 9 mei 2009
Nog 2 nachtjes
voor het eindelijk gaat gebeuren.
Vanmorgen kreeg ik ontbijt op bed en heb ik samen met Lieske lekker liggen knoedelen. Mijn kleinste meisje is ook groot geworden en verlaat het nest.
Alles voelt vreemd - niets is meer zoals het was. Eigenlijk is dat elke dag wel zo maar dat voel ik nu heel duidelijk.
Een apart gevoel - een beetje loskomen van alles en iedereen om je heen. Terugtrekken in je eigen schulp omdat ik straks ook alleen ben. Gelukkig weet ik uit eigen ervaring dat ik daar niet bang voor hoef te zijn. Dit jaar precies 30 jaar geleden ben ik (bijna 18 jr) alleen met rugzak door Nrd.- Midden- en Zuidamerika getrokken. Destijds geinspireerd door Joost die toen net 1,5 jaar in Argentinie had gewoond. Deze reis staat mij nog helder voor de geest en ook de kracht die het mij heeft gegeven in de 30 jaar daarna.
Wel bijzonder dat ik, 30 jaar later, weer wordt uitgezwaaid door Joost. Dezelfde Joost - mijn rots in de branding - mijn soulmate door dik en dun!
Vanmorgen kreeg ik ontbijt op bed en heb ik samen met Lieske lekker liggen knoedelen. Mijn kleinste meisje is ook groot geworden en verlaat het nest.
Alles voelt vreemd - niets is meer zoals het was. Eigenlijk is dat elke dag wel zo maar dat voel ik nu heel duidelijk.
Een apart gevoel - een beetje loskomen van alles en iedereen om je heen. Terugtrekken in je eigen schulp omdat ik straks ook alleen ben. Gelukkig weet ik uit eigen ervaring dat ik daar niet bang voor hoef te zijn. Dit jaar precies 30 jaar geleden ben ik (bijna 18 jr) alleen met rugzak door Nrd.- Midden- en Zuidamerika getrokken. Destijds geinspireerd door Joost die toen net 1,5 jaar in Argentinie had gewoond. Deze reis staat mij nog helder voor de geest en ook de kracht die het mij heeft gegeven in de 30 jaar daarna.
Wel bijzonder dat ik, 30 jaar later, weer wordt uitgezwaaid door Joost. Dezelfde Joost - mijn rots in de branding - mijn soulmate door dik en dun!
vrijdag 8 mei 2009
Nog 3 nachtjes....
en de spanning stijgt. Joost en ik vinden het wel welletjes: de rugzak staat klaar en aangezien ik nu ook alle kleding voor maandagmorgen gewassen klaar heb liggen wil ik gewoon weg! Gisteren genoten van een wandeling mét meditatie-moment in het hoge gras, middenin de zon aan het einde van de dag.... als dit is wat ik straks iedere dag mee mag maken.... mijn God, wat ben ik een gezegend mens!
Tot mijn enorme vreugde vertelde de weegschaal vanmorgen dat ik 2,5 kilo ben afgevallen: HOERA!
Vandaag heb ik de laatste boekhoud/administratie-handelingen voor De Buren verricht en hebben Joost en ik inkopen gedaan voor zondag.
Daarnaast verhuist Lieske (mijn jongste dochter van bijna 19 jaar) morgen naar Amsterdam (spannend) en daar moest ook nog het e.e.a. voor worden geregeld. Je leest het: te druk om nog te lopen vandaag.
Tot mijn enorme vreugde vertelde de weegschaal vanmorgen dat ik 2,5 kilo ben afgevallen: HOERA!
Vandaag heb ik de laatste boekhoud/administratie-handelingen voor De Buren verricht en hebben Joost en ik inkopen gedaan voor zondag.
Daarnaast verhuist Lieske (mijn jongste dochter van bijna 19 jaar) morgen naar Amsterdam (spannend) en daar moest ook nog het e.e.a. voor worden geregeld. Je leest het: te druk om nog te lopen vandaag.
donderdag 7 mei 2009
Langzaam afscheid nemen....
niet alleen van Joost, de kinderen en de hondjes maar ook van familie, vriendinnen en vrienden. Zondag komt er een heel stel langs om mij "uit te zwaaien".
Van Ria kreeg ik een schitterende quote - ik heb hem onder aan de lijst rechts gezet - met een heel lief briefje en sleutelhanger met een echt klavertje vier er in. Hij zal mij geluk brengen en beschermen op mijn reis. De gelukspoppetjes van Ellen heb ik al op mijn pet genaaid. Het is niet de leukste pet die er bestaat, maar wel heel praktisch en met de poppetjes er op toch origineel. Met al die goede intenties om mij heen kom ik zeker veilig thuis. Het geeft mij in elk geval een heel goed gevoel!
Van Ria kreeg ik een schitterende quote - ik heb hem onder aan de lijst rechts gezet - met een heel lief briefje en sleutelhanger met een echt klavertje vier er in. Hij zal mij geluk brengen en beschermen op mijn reis. De gelukspoppetjes van Ellen heb ik al op mijn pet genaaid. Het is niet de leukste pet die er bestaat, maar wel heel praktisch en met de poppetjes er op toch origineel. Met al die goede intenties om mij heen kom ik zeker veilig thuis. Het geeft mij in elk geval een heel goed gevoel!
Nog 4 nachtjes....
Gisteren weer lekker twee uur gewandeld maar deze keer met mijn volledige bepakking.... het ging ietsjes langzamer dan de vorige keren, maar wel te doen. Ik vrees dat ik ruim boven de 10 kilo zit. De tijd zal het leren; als het te zwaar wordt dan moet er straks gewoon iets uit - zo simpel is het.
Ik merk dat het nu wel heel spannend wordt: ik trek me een beetje terug (alvast wennen aan de eenzaamheid straks) en ben onrustig. Mijn focus is op de Camino.
Ik merk dat het nu wel heel spannend wordt: ik trek me een beetje terug (alvast wennen aan de eenzaamheid straks) en ben onrustig. Mijn focus is op de Camino.
maandag 4 mei 2009
tweede reiskadootje...
en wel van Luciëlle, mijn abonnee van het eerste uur (al 4 jaar!) uit Amersfoort waar ik maandelijks de administratie doe.
Een hele mooie steen heb ik vanmiddag van haar gekregen met de boodschap dat ik hem vast moet houden als ik het onderweg moeilijk heb. Het zal mij kracht geven. Een ontzettend lief gebaar waar ik heel blij mee ben!
Een hele mooie steen heb ik vanmiddag van haar gekregen met de boodschap dat ik hem vast moet houden als ik het onderweg moeilijk heb. Het zal mij kracht geven. Een ontzettend lief gebaar waar ik heel blij mee ben!
Nog 7 nachtjes...
Vandaag weer heerlijk gewandeld in de bossen in de buurt. Voordeel daarvan is dat je rustig een nieuw pad kunt volgen omdat je toch niet echt kunt verdwalen.
Op de terugweg kwam ik Anneke, Tonny en Ank tegen - oud collega's van Huis Doorn. Ze hadden mij niet herkend in deze outfit. Ik had er inmiddels bijna drie uur wandelen opzitten, dus toen Tonny zei dat ze dacht dat ik nog moest beginnen kwam er zo'n blij gevoel over mij heen: ik ga het redden - het moet lukken!!
Terug thuis vond ik als openingspagina van mijn computer een schitterende close-up foto van de Jacobsschelp met (volgens mij het handschrift van Joost) "bon voyage" er op geschreven. Natuurlijk had daar "buen camino" moeten staan, dus ik vermoed dat Joost hier meer van weet. Hij doet geheimzinnig.....
Op de terugweg kwam ik Anneke, Tonny en Ank tegen - oud collega's van Huis Doorn. Ze hadden mij niet herkend in deze outfit. Ik had er inmiddels bijna drie uur wandelen opzitten, dus toen Tonny zei dat ze dacht dat ik nog moest beginnen kwam er zo'n blij gevoel over mij heen: ik ga het redden - het moet lukken!!
Terug thuis vond ik als openingspagina van mijn computer een schitterende close-up foto van de Jacobsschelp met (volgens mij het handschrift van Joost) "bon voyage" er op geschreven. Natuurlijk had daar "buen camino" moeten staan, dus ik vermoed dat Joost hier meer van weet. Hij doet geheimzinnig.....
zondag 3 mei 2009
Zondag, rustdag....
dat wil zeggen, dat ik vandaag naar de Bever in Houten ben geweest. Wat is het toch genieten in die outdoor winkels! Er moesten nog shirtjes worden gekocht die niet na de wandeling nog minimaal 1 uur kleddernat blijven. Dat is gelukt. Na ongeveer 4 uur ben ik tevreden naar buiten gestapt - het wordt nu aftellen.....nog 8 nachtjes slapen!
zaterdag 2 mei 2009
Stralend weer en vers gemaaid gras
zijn voor mij de ideale omstandigheden om te wandelen...het ruikt dan zo heerlijk naar vroeger. Logisch, want alles wat je kent brengt je automatisch terug naar vroeger. Ik herinner mij dat mamma de geur van koeienpoep op Landgoed Voorlinden altijd zo heerlijk vond terwijl ik de geur van benzine prefereerde... tijden zijn veranderd, zo ook mijn voorkeur!
Omdat het zonnetje zo lekker scheen heb ik de weilanden rond Langbroek gekozen.
Vandaag gaan Joost en ik met de honden (Saar - bijna 12 jr. en Sofie - bijna 1 jr.) naar de oase die ik een paar dagen geleden had ontdekt. Dat moeten zij ook zien!
Omdat het zonnetje zo lekker scheen heb ik de weilanden rond Langbroek gekozen.
Vandaag gaan Joost en ik met de honden (Saar - bijna 12 jr. en Sofie - bijna 1 jr.) naar de oase die ik een paar dagen geleden had ontdekt. Dat moeten zij ook zien!
woensdag 29 april 2009
dinsdag 28 april 2009
2,5 uur gewandeld
wederom bij de St. Helenaheuvel: minder kans op verdwalen en lekker dichtbij. Het miezerde de hele tijd, maar dat mocht de pret niet drukken. Bij de uitkijktoren zag ik een zwarte hond rennen maar zag er geen baasje bij. Even later kwam hij weer bij mij staan - drijfnat en een beetje ontredderd. Gelukkig had hij een naamplaatje om (Branco!) met gsm-nr. er op. Ik belde het nummer en kreeg een hele opgeluchte vrouw aan de telefoon die druk op zoek was naar haar hond. We spraken af aan de rand van het bos, ca. 15 min. wandelen. Omdat ik geen zin had om in de regen mijn rugzak open te maken om op zoek te gaan naar mijn extra veters (als riem) bedacht ik mij dat het misschien ook wel met de handvaten van de wandelstokken zou kunnen. Dat heb ik geweten, want Branco luisterde prima naar het commando zit, maar dat was dan ook alles. Het beestje had een enorme power dus trok mij zo ongeveer de heuvels door op weg naar de parkeerplaats. Baasje met kinderen helemaal blij, dus ik ook!
Abonneren op:
Posts (Atom)
